THE WHALE (2022)Είδος: ΔράμαΤου Darren AronofskyΜε τους: Brendan Fraser, Sadie Sink, Ty Simpkins και Hong Chau
Βαθμολογία:️️️1/2

Υπόθεση: Αντιμετωπίζοντας σοβαρότατα προβλήματα υγείας, ένας υπέρβαρος και κλεισμένος στο σπίτι του καθηγητής λογοτεχνίας προσπαθεί να επανενωθεί με την έφηβη κόρη του.

Κριτική: Παραδόξως, η ταινία του Aronofsky που μου “γύρισε το στομάχι” περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη δουλεία του, είναι και αυτή που πατάει και με τα δύο της πόδια στην γη (τουλάχιστον στην μεγαλύτερη διάρκεια της), σε αντίθεση με τις περισσότερες του, βλέπε Mother/Black Swan κλπ.  Η φάλαινα είναι μια σκληρή ταινία, ένα συναισθηματικό roller coaster, μια γνήσια κινηματογραφική εμπειρία.

Ο Brendan Frasier είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικός, είτε κερδίσει είτε όχι το πολυπόθητο (για πολλούς) χρυσό αγαλματίδιο, ακόμη και αν ο ίδιος σιχαίνεται τα βραβεία όπως έχει δηλώσει στο παρελθόν.  Ο λόγος που η ταινία δεν ανταπεξήλθε εντελώς στις προσδοκίες μου και μάλλον και σε αυτές μεγάλης μερίδας του κοινού, είναι η διαφήμιση και το promo κομμάτι της  που ξεκίνησε μήνες πριν (έκανε πρεμιέρα πολύ νωρίτερα από την κινηματογραφική διανομή του, στο φεστιβάλ της Βενετίας). “Θα σας ραγίσει την καρδιά”, “Θα κλάψετε όπως ποτέ άλλοτε” κλπ. Κλπ.  Προσωπικά λατρεύω τις ταινίες που καταφέρνουν να με κάνουν να δακρύσω και η φάλαινα δεν είναι μια από αυτές. Και δεν είναι δικό της πρόβλημα. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα , τόσο ο Aronofsky όσο και ο Frasier, ποσώς ενδιαφέρονται για τα βραβεία ή τις επευφημίες των κριτικών και ακόμη σημαντικότερο, δεν ένιωσα ότι πρόκειται για μια tearjerker ταινία από αυτές που λατρεύουν οι ακαδημαϊκοί και αυτό είναι προς πραγματικά αξιέπαινο, μιας που το έδαφος για αυτό ήταν εκατό τις εκατό πρόσφορο.   Σε αντίθεση με 2-3 σημεία όπου οι πρωταγωνιστές κλαίνε on screen, υπάρχουν διάσπαρτες πινελιές μάυρου χιούμορ και σοκαριστικών στιγμών που σε σημεία αγγίζουν το gore και αυτός είναι και ο λόγος που το συναίσθημα “αποπροσανατολίζεται”.  Το πραγματικό μου πρόβλημα με το the Whale και ο λόγος που δεν περνά τον “πήχη του αριστουργήματος” και παραμένει μια εξαιρετική ταινία, βρίσκεται στο σενάριο.

Σε πολλά σημεία, ο Aronofsky “πατάει pause” και βάζει χαρακτήρες να “φτύνουν” exposition, κοινώς να παραθέτουν πληροφορίες και συμβάντα από το παρελθόν για να υπογραμμίσουν την κυρίως αφήγηση και να γεμίσουν τα κενά. Πιστεύω πως το τελικό αποτέλεσμα θα “δούλευε” περισσότερο εάν άφηνε ερωτήματα στην κρίση του θεατή.  Αυτό είναι και ένα στοιχείο στο οποίο δεν μας έχει συνηθίσει ο Darren, όντας ένας γνήσιος μαξιμαλιστής σκηνοθέτης που δίνει έμφαση στο μεγαλείο και όχι στην σαφήνεια.  Αδιαμφισβήτητα, πρόκειται για μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς και την βάζω στην κατηγορία “must see”, παρόλα τα φλύαρα σημεία της.

Σίγουρα η φάλαινα είναι ένα φιλμ που θα κουβαλάω μαζί μου για καιρό και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο κοπλιμέντο που μπορεί να κάνει κανείς για ένα έργο.
Βαθμολογία στο IMDb81/100 Βασισμένη σε 14.000 Ψήφους
Βαθμολογία στο Metacritic60/100 Βασισμένη σε 51 Κριτικές