Το επάγγελμα του κριτικού κινηματογράφου (όχι αυτό που κάνω εγώ, μιλάμε για legit κριτικούς τώρα) απαιτεί αφοσίωση, αντικειμενικότητα και μια τάση αποδόμησης. Οι επαγγελματίες reviewers πολλές φορές στέκονται στα τεχνικά, υπεραναλύουν θεματικές και μηδενίζουν προσπάθειες και projects που στα μάτια τους μπορεί να παρεκκλίνουν από την φορμαλιστική προσέγγιση, την οποία ασπάζονται ως τον σωστό δρόμο για να φτιάξεις μια ταινία. Τις περισσότερες φορές υπάρχει σύμπνοια και το κοινό και οι κριτικοί συμφωνούν για το αν μια ταινία είναι καλή ή όχι, αλλά υπάρχουν φυσικά και πολλές περιπτώσεις όπου οι δύο πλευρές συγκρούονται. Ο απλός κόσμος μπορεί να λατρέψει μια σαχλή ταινία τρόμου ή μια κωμωδία του Adam Sandler και οι κριτικοί να αποθεώσουν την νέα ταινία του Wes Anderson ή το κάθε οσκαρικό-φεστιβαλικό χιτ το οποίο θα δουν αυτοί και άλλοι 5-6 σινεφιλ. Με λίγα λόγια οι κριτικοί πολλές φορές, συμβαίνει να χάσουν κάτι, να αδικήσουν ή και να μηδενίσουν μια ταινία που το κοινό μπορεί να «αγκαλιάσει» γιατί το έκανε να γελάσει, να κλάψει, να φοβηθεί… να νιώσει κάτι τέλος πάντων. Γιατί στην τελική αυτή είναι και η μαγεία του κινηματογράφου.
Παρακάτω θα δείτε 5 ταινίες που αγαπήθηκαν από το κοινό παρά τις χαμηλές ή μέτριες κριτικές που έλαβαν από τους reviewers.
INTOUCHABLES (2011)
Του Olivier Nakache
Πραγματικά δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να είδε αυτή την ταινία και να απογοητεύτηκε. Όσο κλισέ και μελό μπορεί να φαντάζει μια ιστορία ενός τετραπληγικού λευκού της υψηλής κοινωνίας που αναπτύσσει φιλία με τον μαύρο της χαμηλής τάξης που τον φροντίζει άλλο τόσο την απογειώνουν οι Omar Sy και Francois Cluzet με τις εξαιρετικές ερμηνείες τους και την απίστευτη χημεία τους. Το Variety την αποκάλεσε ρατσιστική και το New Yorker τρομακτικά συγκαταβατική… το κοινό είχε άλλη άποψη ωστόσο, εξού και το 8.5 στο IMDb.
JOKER (2019)
Του Todd Phillips
Το Joker είναι ίσως η πιο πολύσυζητημένη ταινία των τελευταίων ετών. «Έσπασε» τα ταμεία, εντυπωσίασε με την προσέγγιση του και ακόμα περισσότερο αγαπήθηκε από το κοινό όσο λίγες comic book ταινίες. Σίγουρα η ταινία του Phillips απέσπασε και αποθεωτικές κριτικές ωστόσο όντας ένα project με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις, αντιμετωπίστηκε και με εχθρική διάθεση από μια μερίδα κριτικών. «Το Joker είναι μια κακή ταινία» έγραψε το Slate και το Screen Crush την χαρακτήρισε ως την πιο καταθλιπτική ταινία comic. Εκτός τόπου και χρόνου οι κριτική τους λέω εγώ με την ταπεινή μου γνώμη… προχωράμε.
BOHEMIAN RHAPSODY (2018)
Tου Brian Singer
Οκ, οφείλω να παραδεχθώ πως παρόλο που μου άρεσε σαν ταινία, το Bohemian Rhapsody είχε πολλά προβλήματα παραγωγής που δυστυχώς φάνηκαν και επί της οθόνης. Ωστόσο ακόμη και έτσι, βγήκα από την αίθουσα αρκετά ευχαριστημένος, το ίδιο και όλος ο υπόλοιπος κόσμος εκείνο το βράδυ. Οι περισσότεροι κριτικοί στάθηκαν αρκετά στα τεχνικά προβλήματα της ταινίας για αυτό και υπήρξε τεράστια απόκλιση στην βαθμολογία της ταινίας. Στο 8.0 το score του κοινού στο metacritic, οριακά κάτω από την βάση το score των κριτικών. «Μια ρηχή μουσική βιογραφία» χαρακτήρισε το Bohemian Rhapsody το περιοδικό Consequence, ενώ ο Austin Collins, απεσταλμένος του Vanity Fair, έγραψε πως ήθελε να φύγει από την αίθουσα… calm your tits Austin.
LIFE IS BEAUTIFUL (1997)
Του Roberto Begnini
Υπέροχη, κλασσική ταινία για τον Β Παγκόσμιο, από τον Πινόκιο της παιδικής μας ηλικίας, aka Roberto Begnini. Το Η Ζωή Είναι Ωραία είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα ταινίας που λατρεύουν οι πάντες, με ένα ιδιαίτερα σπαραχτικό φινάλε που είναι αδύνατον να μην σε αγγίξει, εκτός και αν είσαι film reviewer στο Slate. Ο David Edelstein βαθμολόγησε την ταινία με 0 παρακαλώ αστεράκια και έγραψε πως η ταινία του Begnini τον έκανε να θέλει να ξεράσει!!!. Το ίδιο αφοριστικό και το περιοδικό Time που έκανε λόγω για ασέβεια προς τα θύματα του Ολοκαυτώματος. Άλλη ταινία είδαμε εμείς οι κοινοί θνητοί μάλλον…
