Σάββατο, 27 Απριλίου, 2024
Αρχική Συνεντεύξεις Συνέντευξη με τον συγγραφέα του βιβλίου «Όλες οι γάτες είναι όμορφες»

Συνέντευξη με τον συγγραφέα του βιβλίου «Όλες οι γάτες είναι όμορφες»

του ελσον ΖΓΚΟΥΡΗ

Αλήθεια, θυμάσαι πως ξεκίνησε το ταξίδι σου στον κόσμο της λογοτεχνίας;

 -Τα πρώτα μου βιβλία τα διάβασα στη δευτέρα Γυμνασίου λόγω της Γεωργίας. Ήταν η απουσιολόγος της πρώτης και διάβαζε από τότε λογοτεχνία. Για να την εντυπωσιάσω διάβαζα ότι κρατούσε στα χέρια της. Το πρώτο ήταν ένα βιβλίο βιβλίο του Σίγκμουντ Φρόυντ, δε θυμάμαι ποιο. Μετά από αυτό διάβασα άλλα δύο δικά του και κάπου εκεί αποφάσισα να τον αφήσω και να τον ξαναδιαβάσω όταν βγω στη σύνταξη. Τα επόμενα χρόνια είχα ένα πρόβλημα συγκέντρωσης και έχανα εύκολα το ενδιαφέρον μου, ξεκίνησα δεκάδες βιβλία χωρίς να τελειώσω κανένα. Μια συνάδελφος, η Μίνα, σχεδόν με ανάγκασε να διαβάσω ένα βιβλίο που είχε διαβάσει στην αρχή της εφηβείας της, το “Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις” του Leo Buscaglia. Εκείνο το βιβλίο το τελείωσα και δεν της το επέστρεψα ποτέ. Στη συνέχεια διάβασα “το υπόγειο” του Ντοστογιέφσκι και τον “Ξένο” του Καμύ. Αυτό ήταν! Από τότε διαβάζω όποτε έχω ελεύθερο χρόνο και αυτοί οι δύο, παρέα με τον Μπουκόφσκι που έγραφε κι εκείνος για γάτες αλλά και για τα πάθη του, την κατάντια του, τα βιώματά του στάθηκαν η αφορμή για να πω στον εαυτό μου ότι θα ήταν τέλειο να έγραφα κι εγώ μια μέρα ένα βιβλίο έχοντας μάλιστα τόσα βιώματα κακογραμμένα σε διάφορα σημειωματάρια.

Το πρώτο σου αυτό βιβλίο “ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΕΣ” περιέχει αφηγήματα, που έχουν, ως επί των πλείστων, ως κύριο θέμα τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Έχεις δει να έχει αλλάξει κάτι από τότε που το έγραψες ή παραμένουμε στα ίδια;

-Ναι, το πρώτο μου βιβλίο περιέχει κυρίως δικά μου βιώματα ως παιδί Αλβανών μεταναστών στην Ελλάδα. Σαφώς κι έχουν αλλάξει τα πράγματα, έχουμε κάνει πρόοδο ως κοινωνία. Αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, όσον αφορά στο σύνολό των μεταναστών στην Ελλάδα και όχι αποκλειστικά τους Αλβανούς. Η πρώτη γενιά μεταναστών είναι εκείνη που λέμε ότι “καίγεται”, θυσιάζεται για την επόμενη. Οι μετανάστες της δεκαετίας του ‘90 είχαν ως κύριο μέλημά τους να επιβιώσουν ώστε να εξασφαλίσουν κάτι καλύτερο για την επόμενη γενιά. Γι’ αυτό τον λόγο έκαναν οποιαδήποτε δουλειά κι αν παρουσιαζόταν στο διάβα τους, ανεξάρτητα από το μορφωτικό επίπεδο και την εργασιακή εμπειρία του καθενός. Είναι εκείνοι οι οποίοι δέχθηκαν σχεδόν αδιαμαρτύρητα την ξενοφοβία και τον ρατσισμό δίδοντας έτσι πίστωση χρόνου στα παιδιά τους. Είναι η γενιά που με την εργατικότητα, την ταπεινότητα και την επιμονή της (λειτουργώντας ως σάκος του μποξ) έστρωσε το δρόμο για να γίνει η κοινωνική πρόοδος που ανέφερα πιο πάνω. Η γενιά μου χρωστάει πολλά στην προηγούμενη και αυτό είναι κάτι που θα ήθελα να μην ξεχάσουμε. Αυτός είναι και ο λόγος που το βιβλίο μου ξεκινάει με ένα όχι δικό μου ποίημα, που όμως λέει ακριβώς αυτό. 

Σημαίνει και κάτι άλλο ο τίτλος του βιβλίου σου “ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΕΣ”; Και κυρίως αν το μεταφράσεις στα αγγλικά.

-Σκέφτηκα πολύ τι τίτλο θα έχει αυτό το βιβλίο αλλά κανένας δε μου έκανε το κλικ. Το “όλες οι γάτες είναι όμορφες” είναι ο τίτλος ενός αφηγήματος, ενός βιώματος που είχα στην εφηβεία μου, μιας περιπέτειας με την Ελληνική Αστυνομία. Βλέπετε, δεν ήθελε και πολύ να βρεθείς μπλεγμένος εκείνα τα χρόνια, αρκεί να έβλεπαν σε κάποιον τυπικό έλεγχο ότι είσαι κάτοχος αλβανικού διαβατηρίου. Έτσι έγινε και με μένα. Πέρα από το συγκεκριμένο αφήγημα ο τίτλος δεν προοριζόταν για κάτι άλλο ούτε έχει κάποιο κρυμμένο μήνυμα. Μετά από συζητήσεις με τις Παράξενες Μέρες συμφωνήσαμε ότι αυτός ο τίτλος ταιριάζει με το ύφος και το μήνυμα που θα ήθελα να έχει το βιβλίο.

Το βιβλίο αποτυπώνει μια αληθινή ιστορία που έχει να κάνει με ένα δύσκολο κοινωνικό θέμα, που ταυτόχρονα όμως, αποτελεί και δικό σου προσωπικό βίωμα. Πως νιώθεις που μοιράζεσαι κάτι τόσο προσωπικό με το αναγνωστικό κοινό;

-Αυτό ήταν εξ αρχής το μεγαλύτερό μου δίλημμα. Για χρόνια υπέγραφα κείμενα στα ΜΚΔ με διάφορα ψευδώνυμα. Ακόμα και τα πρώτα δημοσιευμένα σε βιβλία κείμενά μου ήταν με ψευδώνυμο. Είχα μια ανασφάλεια την οποία ξεπέρασα όσο έγραφα αυτό το βιβλίο. Πίστευα ότι τα βιώματα αυτά έπρεπε να έχουν όνομα και εικόνα για να έχουν την ανάλογη ανταπόκριση και ταύτιση.

Ποιο βιβλίο είχες αγαπήσει πολύ σαν παιδί και ποιόν συγγραφέα;

-Όπως ανέφερα και παραπάνω όταν διάβασα “Το υπόγειο” του Ντοστογιέφσκι έπαθα ένα σοκ, χωρίς αρχικά να γνωρίζω ότι το βιβλίο γράφτηκε κάπου πριν 150 χρόνια. Από τότε ο Φίοντορ Ντοστογιέφσκι είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Ως βιβλίο όμως δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο δικό του η γενικά, σπάνια έχω αγαπημένα πράγματα, πόσο μάλλον βιβλίο. Θα μπορούσα άνετα να πω “Το υπόγειο”, “Ο ξένος”, “Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ”, ή το  “Άνθρωποι και Ποντίκια” από τα κλασικά αριστουργήματα ή να πω κάτι εντελώς διαφορετικό και σύγχρονο όπως το “Sapiens”, το “Γκιακ” ή ο “Επαγγελματίας ζαμπονοκόφτης”. Δεν έχω αγαπημένο βιβλίο λοιπόν. Διαβάζω ότι μου κεντρίσει το ενδιαφέρον.

Έχεις ήδη κάποιο επόμενο βιβλίο στο μυαλό σου;


– Αγαπώ το γράψιμο, λειτουργούσε πάντα ως θεραπεία για μένα. Έχω πάμπολες μικρές ιστορίες αποθηκευμένες στο Drive μου. Έχω στο μυαλό μου το επόμενο βιβλίο μου, δεν το έχω όμως αρχίσει. Έχω μια βάση από μικρά διηγήματα τα οποία θέλω να πάρουν μια μορφή την οποία ακόμα ψάχνω. Θα είναι ένα κοινωνικό βιβλίο που αφορά τις γυναίκες και πως τις έβλεπε και αντιμετώπιζε στο πρόσφατο παρελθόν η κοινωνία μας, συνδυάζοντας και πάλι προσωπικά μου βιώματα. 

Τι θα ήθελες να αισθανθεί ο αναγνώστης κλείνοντας το βιβλίο στο τέλος της ημέρας;

– Ότι σε κάθε απαξιωτικό χαρακτηρισμό, ρατσιστική αντιμετώπιση ή από την άλλη σε κάθε μορφή αλληλεγγύης και βοήθειας έχουμε να κάνουμε κυρίως με παιδιά. Παιδιά τα οποία δε διάλεξαν ούτε το που θα γεννηθούν μα ούτε και το που θα μεγαλώσουν καθότι κανένας δεν τα προετοίμασε κατάλληλα για το τι ακριβώς τα περιμένει στη μία ή στην άλλη πλευρά των συνόρων. Είχαν πλήρη άγνοια για την ίσως πιο καθοριστική αυτή εμπειρία της ζωής τους. Αυτά τα βιώματα διαμορφώνουν χαρακτήρες, συνειδήσεις. Ενδεικτικά θα πω ότι εμένα η πρώτη μου δασκάλα μου φέρθηκε -και το πιστεύω ακράδαντα αυτό μιας και το επιβεβαίωσα-ακριβώς το ίδιο όπως θα φερόταν και στα ίδια της τα παιδιά. Από την άλλη λίγα χρόνια αργότερα έπεσα σε μια διευθύντρια που χώριζε τους μαθητές της σε “δικούς της” και “τους άλλους”. Να καταλάβει ο αναγνώστης ότι υπάρχουν γείτονες που θα σου δώσουν από το υστέρημά τους όσο ξένος κι αν τους μοιάζεις και υπάρχουν άλλοι γείτονες για τους οποίους θα είσαι εκ προοιμίου ένοχος. Υπάρχουν άλφα άνθρωποι και βήτα άνθρωποι, το που γεννήθηκαν δεν τους τοποθετεί αυτόματα στη μία ή στην άλλη κατηγορία.

Tι θα έλεγε ο Έλσον του ¨τώρα¨ στον Έλσον του ¨τότε¨;

-Όχι πολλά. Να διαβάζει περισσότερο λογοτεχνία και να φοβάται λιγότερο. Να υψώνει πάντα τη φωνή του στην αδικία!

Και τέλος, τι θα έλεγες σε όλα αυτά τα άτομα που ταυτίστηκαν διαβάζοντάς τα βιώματά σου;

-Θα παραθέσω κατά λέξη αυτό που έγραψε πρόσφατα η καλή μου φίλη Ιλίρα:

«Τα βιώματά μας είναι τόσο κοινά που ειναι σαν να έχουμε περάσει την ίδια ακριβώς παιδική ηλικία. Μοιραζόμενοι τις ιστορίες μας ανακαλύπτουμε την ενσυναίσθηση, την συντροφικότητα, την ομορφιά της πολυπολιτισμικότητας και της πολυγλωσσίας και την μοναδική και αξεπέραστη αίσθηση του (επιτέλους!) ανήκειν.»

Μαρίλη Μπουφίδου
Ότι μπορείς να κάνεις σήμερα, άστο για αύριο!

ΓΡΑΨΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ τοποθετήστε το σχόλιό σας!
Παρακαλώ τοποθετήστε το όνομά σας εδώ

Most Recent

Most Popular

Recent Comments