ΑΝΏΝΥΜΗ ΜΑΡΤΥΡΙΆ
Την προηγούμενη χρονιά, μόλις τελείωσε η πρώτη καραντίνα, όταν επέστρεψα στο σχολείο, βρισκόμασταν σε μια αίθουσα εγώ και μια συμμαθήτρια, η οποία έχει κάποιου είδους ψυχική διαταραχή (δεν ξέρω αν είναι διατροφική η όχι), πάντως είναι αρκετά λιποβαρής.
Δυο καθηγήτριες μπαίνουν στην τάξη και αρχίζουν τα κλασικά πειράγματα τύπου, “εμείς βάλαμε τόσα κιλά στην καραντίνα εσείς χάσατε?”
Εγώ ΤΥΧΑΙΝΕΙ να μην θίγομαι από τέτοια σχόλια, και ΤΥΧΑΙΝΕΙ να έχω υγιή σχέση με το σώμα μου. Όμως εκείνη τη στιγμή, είδα το πόσο άβολα ένιωθε η άλλη κοπέλα.
Από τη μια ήθελα να τους πω κάτι, αλλά από την άλλη σκεφτόμουν ότι έτσι, μπορεί να την φέρω σε πιο δύσκολη θέση και δεν είπα τίποτα, κάτι το οποίο ακόμα το μετανιώνω.
Το καλοκαίρι πέρασα μερικές μέρες με αρκετό στρες, με αποτέλεσμα να μην έχω όρεξη για φαγητό. Αμέσως μετά, το στρες οδήγησε σε μια εβδομάδα με πυρετό, μέσα στην οποία εξακολουθούσα να μην έχω όρεξη όπως είναι φυσιολογικό. Μέσα σε εκείνες τις δέκα μέρες έχασα 4 κιλά, τα οποία ξανά πήρα πολύ εύκολα.
ΈΤΥΧΕ να είμαι άτομο που δεν μπαίνει σε πειρασμό να σταματήσω να τρώω τελείως, ώστε να μην τα ξανά βάλω.
Και πάλι, πρόσφατα είχα άγχος και δεν έτρωγα πολύ, έτσι έχασα 2 κιλά. ΤΥΧΑΙΝΕΙ να μην με χαροποιεί γιατί ξέρω πως δεν τα έχασα με υγιή τρόπο. Αυτό όμως που σκέφτομαι συνεχώς, είναι πως η δική μου περίπτωση ΕΤΥΧΕ να είναι ακίνδυνη για έμενα, ενώ για την συμμαθήτρια μου και για πολλά ακόμα άτομα, το αδυνάτισμα που εκείνες οι καθηγήτριες τόσο θεοποίησαν και θεοποιούν, τυχαίνει να είναι αποτέλεσμα ανασφαλειών ή διαταραχών που τροφοδοτούνται από αυτή τη θεοποίηση.
Μπορεί αυτή η κοπέλα να είχε μόλις καταφέρει να πάρει την υγειά της (σωματική και ψυχική) στα χέρια της και αυτό το απλό σχόλιο να την ξανά έριξε στον ίδιο φαύλο κύκλο ή μπορεί απλά να της θυμίζει το πόσο παλεύει κάθε μέρα ενώ προσπαθεί να το ξεχάσει για λίγο.
Αυτά τα “τέλεια σώματα” που εύχονται να είχαν, μπορεί να είναι αποτέλεσμα άγχους, αρρώστιας, παράλογων ορίων που θέτουμε στον εαυτό μας ή ποινών που μας εξαναγκάζουμε να υποστούμε όταν υπερβαίνουμε αυτά τα όρια. Το “αδυνάτισες” μπορεί να ΤΥΧΕΙ να εκληφθεί ως κομπλιμέντο, μπορεί όμως να ΤΥΧΕΙ να είναι και η επιβράβευση που περιμένει η ταλαιπωρία. Και αφού δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιο από τα δυο θα τύχει, ας βρούμε κάτι πιο ουσιαστικό για να θεωρούμε θετικό σχόλιο.
