Η απάντηση του δημοσιογράφου Παναγιώτη Βασιλόπουλου στην Kleidarotripa.gr, με αφορμή καταγγέλλια για σεξουαλική παρενόχληση με αμφιλεγόμενο ρατσιστικό χαρακτήρα.
Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι ζήτημα φυλής, καταγωγής ή οτιδήποτε αλλά ζήτημα πατριαρχίας. Είναι ζήτημα των αντρών. Δεν είναι κουλτούρα ξεχωριστή ή κάποια ειδική φάρα. Η Πατριαρχία είναι παντού. Απλά σε εκείνες της περιοχές η πατριαρχία είναι πολύ πιο βαθιά ριζωμένη και η θρησκεία λειτουργεί συνδυαστικά και επιβάλει τους κανόνες της και αποτελεί μοχλό καταπίεσης γυναικών. Η νοοτροπία όμως προέρχεται από την ίδια πηγή. Δεν είναι τυχαίο που γίνονται από αυτές τις χώρες όντως, γιατί αυτές οι χώρες είναι καθαρά πατριαρχικές. Αυτό είναι το καθολικό πρόβλημα.
Πρέπει επιτέλους να μάθουμε ποιος είναι ο εχθρός μας και με ποιον πρέπει να τα βάζουμε. Δεν είναι το Μπαγκλαντες ως Μπαγκλαντες και οι άνθρωποι του. Είναι η πατριαρχία.
Δεν ξέρω αν μπορώ να το χαρακτηρίσω ρατσιστικό γιατί θεωρώ ότι με αυτή τη λογική το λέει αλλά σίγουρα δεν χρειάζεται να δίνουμε έμφαση στη καταγωγή τουλάχιστον όχι παραπάνω από ότι στη νοοτροπία που γαλουχεί άντρες με τη κουλτούρα του βιασμού.
Αυτό επειδή μετά ταυτίζουμε τη κουλτούρα του βιασμού με πολιτισμικές συνήθειες χωρών και όχι με τις πατριαρχικές νόρμες. Το αστείο είναι ότι αυτοί που συνήθως εκφράζουν ρατσισμό προς ξένους με το επιχείρημα αυτό , δηλαδή ότι βιάζουν σκοτώνουν και έχουν παλαιολιθικές απόψεις είναι οι ίδιοι που θα κάνουν victim blaming σε θύματα βιασμού, θα σχολιάσουν “W” σε ομοφοβικές επιθέσεις και ξυλοδαρμούς και θα αδιαφορήσουν για την εμφυλη βία. Και αυτό πολύ απλά γιατί στο τέλος της μέρας δεν τους νοιάζει η καταπολεμηση της βιας κατά των γυναικών.
Παρατηρούμε ίδια μοντέλα συμπεριφοράς μεταξύ αντρών και στη Δύση και εκεί. Απλά εκεί έχουν συνδέσει τους πατριαρχικούς κανόνες περισσότερο με τη θρησκεία και με το μανδύα θρησκεύματος επιβάλουν κοινωνικούς ρόλους . Το άλλο θέμα είναι ότι όλοι κυρίως οι γυναίκες, μέσω πλύσης εγκεφάλου στη προσπάθεια τους να επιβιώσουν έχουν αποδεχτεί αυτή τη κανονικότητα.
Αλλά όχι, ο κυρ Μπαμπης ο 50ρης που σφυρίζει σε 16 χρονα και κάνει χυδαία σχόλια, και οι φίλοι του που λένε «αν δεν θέλανε να σφυρίζουμε τι φοράνε σορτσάκια» , και στο άκουσμα ενός βιασμού λένε μα καλά τι φορούσε και που πήγαινε βραδιάτικα, και γυρνάνε σπίτι και πηγαίνουν στη γυναίκα τους και την αναγκάζουν να κάνει σεξ μαζί τους ενώ έχει πει 500 δικαιολογίες από έχω πονοκέφαλο μέχρι θέλω να κοιμηθώ – δλδ τη βιάζουν με το μανδύα της σχέσης και του ότι μου το χρωστάς επειδή είμαστε μαζί και αν τελικά δεν ενδώσουν στον συναισθηματικό χειρισμό τις δέρνουν και από πάνω ——— δεν διαφέρουν σχεδόν καθόλου με το «Μπαγκλαντες».
Είναι ίδιοι. Ναι, μπορεί να μην πιάσουν μια κοπέλα στο δρόμο άγνωστη να την εγκλωβίσουν και να τη βιάσουν σε στενάκι αλλά δεν είναι μόνο αυτό βιασμός. Πρέπει λίγο να κανονικοποιησουμε το γεγονός ότι δεν είναι μόνο αυτό βιασμός γιατί όλοι έτσι το έχουν στο μυαλό τους. Σίγουρα μπορεί να είναι πιο βάρβαρο, κακοποιητικό και τρομακτικό ή τουλάχιστον έτσι να φαίνεται αλλά αυτή ίσως είναι και η μόνη διαφορά.
Οι «Μπαγκλαντες» τα κάνουν γιατί νομίζουν ότι αυτή είναι η κανονικότητα και το πως πρέπει να είναι ενώ οι άλλοι τα κάνουν πίσω από κλειστές κουρτίνες και το κανονικοποιουν ύπουλα με απενεχοποιητικες φράσεις.
Είναι λογικό και αιτιολογημένο να εξωτερικεύει ένα είδος θυμού προς αυτούς που το έκαναν, αλλά εστιάζει λάθος. Η πράξη είναι το ζήτημα και το γιατί πίσω από αυτό. ΄Όλα τα αλλά είναι υποθέσεις, ανακρίβειες και προκαταλήψεις.
