Η παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας που ήταν πριν λίγες μέρες είναι ο λόγος που πήρα το θάρρος και μου ήρθε η ιδέα να γράψω αυτό το βιωματικό άρθρο για την δική μου προσωπική εμπειρία με την κατάθλιψη.

Όλοι έχουν βιώσει την θλίψη, όμως δεν έχουν βιώσει όλοι την κατάθλιψη και αν δεν την έχεις βιώσει είναι λίγες οι πιθανότητες να έχεις την 100% κατανόηση για το πώς είναι να ζεις με αυτήν την ύπουλη – θα έλεγα – ψυχική ασθένεια.

Δεν είμαι ψυχίατρος γι’ αυτό ό,τι διαβάσετε είναι από τη δική μου καθαρά σκοπιά.

Εγώ λοιπόν…

Το πως είναι να ζεις με κατάθλιψη δεν το γνώριζα μέχρι τον Νοέμβριο του 2017… Όταν ξαφνικά ήρθε ένα μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι μου, που για να είμαι ειλικρινής παλεύω μέχρι και σήμερα!

Όπως πολύ σωστά είπε η Έλενα Ακρίτα, κατάθλιψη είναι να ζεις σε ένα σώμα που θέλει να ζήσει και σε ένα μυαλό που θέλει να πεθάνει! Πολλές φορές δεν είναι σαν μια ίωση που θα έχεις για λίγο και μετά θα εξαφανιστεί. Πολλά άτομα παλεύουν για χρόνια ή για όλη τους την ζωή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η κατάθλιψη δεν είναι ιάσιμη!

Έτσι λοιπόν λειτουργεί και σε εμένα, σαν κάτι αυτοάνοσο που παλεύω ανά διαστήματα… Δεν χρειάζεται να γίνει κάτι συγκεκριμένο ώστε να βιώσω ένα καταθλιπτικό επεισόδιο. Σε κάποιες περιόδους είναι σε “έξαρση” και αυτό μπορεί να κρατήσει από 4 έως και 20 μέρες και σε κάποιες περιόδους ζω “φυσιολογικά” μακριά από το μαύρο σύννεφο, (όπως το μεταφράζω εγώ)!

Είναι κάποια πρωινά που σου είναι πολύ δύσκολο να σηκωθείς από το κρεβάτι και να ζήσεις με το συναίσθημα που λέγεται ελπίδα να είναι απενεργοποιημένο. Αυτές τις μέρες δεν επηρεάζεται μόνο η διάθεση, αλλά και η ικανότητα. Δεν μπορώ να είμαι το ίδιο λειτουργική και παραγωγική, δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι. Μπορεί να μην μπορώ να βάλω ένα ποτήρι νερό. Απλά δεν μπορώ, δεν είναι ότι δεν θέλω είναι ότι δεν μπορώ… Αν δεν το έχεις βιώσει είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβεις, κάτι που φυσικά δεν στο εύχομαι!

Πολύς κόσμος ακόμα δεν έχει πάρει στα σοβαρά τις ψυχικές ασθένειες, ενώ έχουν υπάρξει πολλές φορές λόγος θανάτων. Όταν κάποιος πάσχει από κάποια ψυχική ασθένεια ή διαταραχή, όπως μείζων κατάθλιψη, διπολική διαταραχή (ή αλλιώς μανιοκατάθλιψη), σχιζοφρένεια, μετατραυματικό στρες, διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας κ.α, χάνει το μυαλό του και δεν καθοδηγεί το ίδιο το άτομο τα συναισθήματα του, τον τρόπο που σκέφτεται και ενεργεί. Όλες αυτές είναι σοβαρές ψυχικές ασθένειες, σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί να οδηγήσουν κάποιον πάσχοντα στην αυτοκτονία. Η ψυχική υγεία είναι εξίσου σημαντική με τη σωματική μας υγεία, μην την αμελείς!

Αλλά ας μιλήσουμε και για τον στιγματισμό

Το στίγμα, τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις που σχετίζονται με τις ψυχικές ασθένειες είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα. Στα άτομα με ψυχικές ασθένειες δεν τους έφτανε ο στιγματισμός από τον ίδιο τους τον εαυτό που αισθάνονται άχρηστοι, ανίκανοι, “λίγοι”, αδύναμοι κ.α έχουν και τον κοινωνικό στιγματισμό!

Η κοινωνία κατηγορεί, επικρίνει και μειώνει αυτά τα άτομα, θεωρεί ότι χάνουν την κοινωνική υπόσταση και τους αποκαλούν τρελούς εξαιτίας της ψυχικής του ασθένειας.

Στερεότυπα – προκαταλήψεις – διακρίσεις

{Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι δεν κωλώνει…}

{Σχιζοφρένεια να μην ξέρω πού πατάω σε μισώ και σ’ αγαπάω. Σχιζοφρένεια τις ασφάλειες να καίω να γελάω και να κλαίω…}

Αστειάκια, παρομοιάσεις και τέτοιου είδους τραγούδια δεν βοηθάνε στην κοινωνική αποδοχή, αντιθέτως διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα ότι τα άτομα με σχιζοφρένεια π.χ είναι επικίνδυνα!

Δεν υπήρχε ποτέ σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι, προφανώς τα άτομα με ψυχικές διαταραχές δεν είναι βίαιοι, ούτε εγκληματίες, ούτε δολοφόνοι και δεν χρειάζεται να φοβάσαι να συνυπάρξεις μαζί τους. Αντιθέτως, είναι πολύ πιθανό να είναι θύματα παρά θύτες! Μόνο μια υπό-ομάδα ατόμων με ψυχικές διαταραχές είναι πιθανό να είναι βίαιοι, αυτοί που βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο, δεν παίρνουν την αγωγή τους, καταναλώνουν ουσίες ή αλκοόλ, αλλά μέχρι και σε αυτές τις φάσεις είναι κυρίως αυτοκαταστροφικοί!

Ας ξανά γυρίσουμε σε έμενα

Για να πω τις αλήθειες μου δεν ήταν εύκολο να μιλήσω ανοιχτά και να παραδεχτώ σε εσάς τους αναγνώστες του site μας ότι πάσχω από κατάθλιψη, απλά κουράστηκα όλο αυτό να θεωρείται ταμπού. Επίσης μια ακόμη αλήθεια μου είναι ότι αυτή τη μέρα που γράφω αυτό το άρθρο βιώνω μια τέτοια περίοδο…

Μοιράζομαι μαζί σου την εμπειρία μου, για να πω σε όσους βιώνουν κάτι τέτοιο ή παρόμοιο, ότι δεν είναι οι μόνοι! Δεν είναι οι μόνοι που τους κυριεύουν αυτά τα συναισθήματα! Να σας παροτρύνω να μην ντρέπεστε να ζητήσετε βοήθεια από κάποιον ειδικό! Όπως όταν σου πονάει το στομάχι πηγαίνεις σε γιατρό ή όταν έχεις κάποιο πρόβλημα με το μάτι σου, πηγαίνεις σε οφθαλμίατρο ή για καρδιακό πρόβλημα, αναζητείς καρδιολόγο, έτσι ακριβώς όπως για κάθε πρόβλημα έχει ένας συγκεκριμένος γιατρός, να έχετε και έναν ψυχίατρο – ψυχοθεραπευτή!

Ούτε η αγωγή δεν χρειάζεται να σε τρομάζει! Είναι μύθος ότι τα αντικαταθλιπτικά προκαλούν εθισμό! Κάνε ό,τι καλύτερο για τον εαυτό σου για να αποκτήσεις μια καλύτερη ποιότητα ζωής!

Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς!

Α!Και αφού φτάσαμε μέχρι εδώ θέλω να πω ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους μου, που είναι πάντα διπλά μου όσο δύσκολο και αν είναι να ζεις με έναν καταθλιπτικό άνθρωπο, χωρίς να είναι υποχρεωμένοι! Γιατί κάνεις δεν είναι “υποχρεωμένος” να φάει την σαπίλα σου και να αφήσεις πάνω του τα ψυχολογικά σου!