Αναδημοσιεύουμε κείμενο από την σελίδα Sabbat.
«Όταν ήμουν μικρή σκεφτόμουν πως θα ήθελα πολύ να έχω υπερδυνάμεις. Το σενάριο που είχα στο μυαλό μου ήταν να τριγυρνάω τα βράδια στις ταράτσες της πόλης και να σταματάω βιασμούς. Να βλέπω άντρες που σε σκοτεινά σοκάκια επιτίθονται σε γυναίκες και να τους πλακώνω στο ξύλο. Αυτή την εικόνα είχα για το βιασμό – κάτι που συμβαίνει βραδιά στο σκοτάδι από έναν επικίνδυνο ξένο.
Την πρώτη φορά που έγινα μάρτυρας σε μια απόπειρα βιασμού ήταν το 2015. Και δεν ήταν σε ένα σκοτεινό σοκάκι – ήταν σε ένα φεστιβάλ στα ΤΕΙ Αθήνας. Και δεν ήταν μεταξύ αγνώστων – ήταν μεταξύ δύο ατόμων που μέχρι πριν λίγο διασκέδαζαν στο ίδιο τραπέζι. Η τελευταία φορά ήταν χθες.
Ούτε χθες ήταν κάπου σκοτεινά, αλλά σε ένα μαγαζί. Ούτε ξεκίνησε με μια βίαιη επίθεση. Και τις δύο φορές ο κοινός παρονομαστής ήταν ο ίδιος. Η κοπέλα βρισκόταν σε ημι-λιποθύμη κατάσταση – δε μπορούσε να σταθεί όρθια πόσο μάλλον να συναινέσει σε κάτι. Και τις δύο φορές υπήρχε η ίδια αντίδραση από τους θύτες.
Επιθετικότητα, ότι τους χαλάμε τη φάση, ότι ήμασταν υπερβολικοί που είπαμε ότι ένα άτομο σε κωματώδη κατάσταση δε θα πάει μαζί τους στο δωμάτιο τους αλλά στο ιατρικό κέντρο.
Έχουμε όλες μας δικαίωμα να βγούμε έξω, να πιούμε παραπάνω, να ξεδώσουμε με όποιο τρόπο θέλουμε χωρίς να κινδυνεύουμε. Μέχρι όμως να καταφέρουμε να φτιάξουμε μια τέτοια κοινωνία νιώθω ότι έχουμε ένα φεμινιστικό χρέος να προστατεύουμε η μία την άλλη.
Αν κάποια από εμάς δεν είναι καλά, αν φαίνεται ότι αισθάνεται άβολα, αν είναι μεθυσμένη, δεν έχει σημασία αν είναι φίλη μας, άγνωστη ή μια κοπέλα που έχουμε δει δύο φορές στη ζωή μας. Ρωτάμε, βεβαιώνομαστε, δεν πειράζει αν γίνεται λίγο awkward η φάση. Βλέπουμε αν ο τύπος γίνεται επιθετικός, αν προσπαθεί να την απομακρύνει.
Βλέπουμε αν είναι μόνη της ή έχει παρέα που μπορεί να την βοηθήσει.Αν σε κάποιο από εμάς πέσει στην αντίληψη του ένα τέτοιο περιστατικό ενημερώνει κόσμο. Βοηθάμε συλλογικά και συλλογικά αντιμετωπίζουμε τους επίδοξους βιαστές.
Σαν τελευταία σκέψη θέλω να πω πως όπως ο βιασμός δεν είναι κάτι που τελικά γίνεται σε σκοτεινό σοκάκια, έτσι ούτε ο τρόπος να τον σταματήσουμε είναι το ξύλο μόνο. Σε πολλές περιπτώσεις είναι η φροντίδα, η αλληλεγγύη και η αλληλοπροστασία μας.
Ας κρατάμε η μία την άλλη ασφαλή, η φεμινιστική αλληλεγγύη μπορεί να μας προστατέψει.
