υπογραφει ο ΕΛΣΟΝ ΖΓΚΟΥΡΗ
Δίχως να έχω κοιμηθεί από νωρίς το βράδυ, ξύπνησα χαράματα σήμερα. Άνοιξα το παράθυρο. Ένα περίεργο συναίσθημα γλίστρησε μαζί με τον δροσερό αέρα και αναρωτήθηκα αν τελικά είχα ξυπνήσει ή περίμενα κάτι ανατρεπτικό να συμβεί, όπως συμβαίνει συχνά στα όνειρα. Σκεφτόμουν έντονα. Υπήρχε ένας διάλογος μες στο κεφάλι μου σαν αυτούς σε τηλεοπτικό πάνελ ανάμεσα σε πολιτικούς. Διακρίνεται μια έντονη αντιπαράθεση αλλά ουσία μηδέν.
Όταν ο αέρας έχει αυτή τη δροσιά μου αρέσει πολύ το πρωί, πριν τον καφέ, να πίνω έναν χυμό, οποιονδήποτε χυμό. Αλλά επειδή σχεδόν ποτέ δεν σηκώνομαι να φτιάξω χυμό την εικόνα αυτή την έχω στο μυαλό μου σαν κάτι μεγαλειώδες. «Αυτά είναι για άλλους», λέει μια φωνή από το πάνελ στο κεφάλι μου. Αυτό γιατί μου θυμίζει πρωινά σε ξενοδοχεία ή πρωινά από διαφημίσεις με γκόμενα που σηκώνεται πρωί και περιποιείται τον εραστή της. Μισώ τη λέξη «γκόμενα». Δεν ξέρω γιατί τη λέω. Ίσως φταίει αυτός ο παράξενα δροσερός αέρας που πλημμύρισε τώρα όλο το σπίτι.
Είχα μια τέτοια γκόμενα κάποτε και δεν της φέρθηκα καλά. Δε μου κράτησε όμως κακία. Ή έστω δε μου το έδειξε ποτέ.
Κοίταξα το ηλεκτρονικό ρολόι δίπλα στο κομοδίνο. Είναι η πρώτη μέρα του Μάρτη σήμερα. Γι’ αυτό έχει αυτή την ανατριχιαστική γεύση ο αέρας που εισέρχεται με θράσος απ’ το ανοιχτό παράθυρο. Μπήκε ο Μάρτης κι εκείνη φορούσε πάντα «Μάρτη» στο χέρι της. Έλεγε ότι η άνοιξη έρχεται αγκαζέ με τον μήνα Μάρτιο.
Άνοιξη σημαίνει ανανέωση, η άνοιξη φέρνει την αλλαγή, άνοιξη σημαίνει ζωή! Θυμάμαι που την κορόιδευαν οι φίλοι της και το ίδιο έκανα κι εγώ. Το θεωρούσαμε απαρχαιωμένο έθιμο, που στα αλήθεια είναι, παιδιάστικο, ανόητο και βαρετό. Εκείνη όμως δε μου θύμωνε. Παρά έλεγε πως μια μέρα θα καταλάβω την συμβολική και βαρυσήμαντη αξία που έχει ο ερχομός της άνοιξης για όλους μας. Κάθε χρόνο εκείνη η γκόμενα ήταν απτόητη έχοντας για κόσμημα τον «Μάρτη» στο χέρι της. Ήταν κάτι τόσο απλό και το έκανε να μοιάζει σαν τελετουργικό, κάτι θείο, κάτι που έκρυβε μαγεία. Στόλιζε πάντα το σπίτι με λουλούδια τις πρώτες μέρες του Μάρτη, έβγαζε τις γλάστρες με τον βασιλικό στο μπαλκόνι.
Άλλαζε έτσι και η δική της διάθεση και όλων όσων την περιτριγύριζαν. Και γύρω της μαζεύονταν πάντοτε κάμποσοι άνθρωποι. Ήταν χαμογελαστή και αισιόδοξη για το αύριο, όσο αβέβαιο κι αν προμηνύεται. Το έκανε για να τιμήσει τη γιαγιά της. Ήταν εκείνη που τη μεγάλωσε με αγάπη για τη φύση, τα φυτά, τα ζώα και την ίδια τη ζωή. Εκείνη η γκόμενα την αγαπούσε τη ζωή γαμώτο!
Ποτέ δεν της είπα πόσο το λάτρευα που φορούσε «Μάρτη». Δεν ήταν μεγάλης διάρκειας η σχέση μας. Δεν είχαμε καν σχέση. Δεν της φέρθηκα καλά στο τέλος. Στο τέλος κάποιος θα πονέσει, λένε. Εκείνη επέλεξε να πονέσει σιωπηλά και περήφανα, όπως περήφανα φορούσε τον Μάρτη της.
Ήταν ακριβώς πριν από δύο χρόνια. Πρώτη του Μάρτη.
Ξημερώματα. Δεν πρόλαβε να τον φορέσει στο αριστερό χέρι, απ’ την πλευρά της καρδιάς, και να καλωσορίσει την άνοιξη, τη ζωή την ίδια. Την πήρε ο ύπνος στο τιμόνι όπως επέστρεφε από τη μία εκ των δύο δουλειών που έκανε ώστε να μαζέψει χρήματα και να βάλει ένα μάρμαρο στο μνήμα της γιαγιάς της, της το χρωστούσε, συνήθιζε να λέει κάθε φορά που στόλιζε το σπίτι με πολύχρωμα ή αρωματικά φυτά.
Την πήρε από αυτόν τον κόσμο στον οποίο έδινε μοναχά ομορφιά. Κάθε φορά που έμπαινε ο Μάρτης μου αφιέρωνε τον στίχο του Ελύτη. Όταν τον είδα χαραγμένο στον τάφο της, έκλαψα όπως δεν έχει κλάψει άνθρωπος επί γης: «Την άνοιξη αν δεν την βρεις, τη φτιάχνεις».
*Η αρχική έκδοση του κειμένου δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά τον Μάιο του 2019 στη συλλογή «Ιστορίες της άνοιξης» από τις εκδόσεις Παράξενες Μέρες.
