Αν ο βιασμός είναι ένα απ’ τα λίγα εγκλήματα που ποτέ δεν αναζητιέται ο ηθικός αυτουργός τους, είναι γιατί δεν μπορεί να καταδικαστεί μια ολόκληρη κοινωνία.

Σ΄ όλες τις γνωστές οργανωμένες κοινωνίες εξασκείται μια φυλετική βία με στόχο τη γυναίκα. Ο βιασμός είναι το αποκορύφωμα της φυλετικής βίας γιατί παίζει με τους ρόλους των φύλων.

Η γυναίκα παρουσιάζεται παθητική, ως σεξουαλικό αντικείμενο έτοιμο για χρήση, ενώ ο άντρας είναι ενεργητικός, με έντονη επιθετικότητα και σεξουαλικότητα τα οποία και στρέφει προς τη γυναίκα.

“Βία-βιασμός’

Ο βιασμός συνδέεται άμεσα με την βία. Είναι η τιμωρία και η εκδίκηση που επιβάλει ο βιαστής απέναντι στο γυναικείο φύλο, που τον καταστρέφει, τον αποσπά από την άνοδό του ή ότι άλλο νομίζει ότι κάνουν οι μάγισσες γυναίκες. Είναι η βίαιη αναίρεση της γυναικείας προσωπικότητας, η προσπάθεια να εξευτελιστεί το γυναικείο φύλο από το αντρικό.

Η κοινωνία καταδικάζει τους βιαστές. Θεωρούνται ανώμαλα ψυχοπαθητικά άτομα, αποδιοπομπαίοι τράγοι που θα τιμωρηθούν και έτσι θα έρθει η κάθαρση. Όμως βιαστές είναι και οι άντρες που συναντάμε καθημερινά στην γειτονιά, στη δουλειά ακόμη και στην οικογένεια.

Είναι από κάθε κοινωνική τάξη ή επάγγελμο, όπως και οι βιασμένες είναι νέες, γριές, ωραίες, άσχημες, πλούσιες, φτωχές, γι’ αυτούς δεν έχει σημασία.

Στα ενδότερα

Ο νόμος καταδικάζει τον βιασμό με χρήση σωματικής βίας και εξαναγκασμό σε συνουσία. Μέσα στον γάμο δεν νοείται βιασμός, μόνο συζυγικό καθήκον. Γιατί τότε η γυναίκα ανήκει. Το ξέρετε ότι οι βιαστές παντρεμένων γυναικών έχουν πιο βαριά ποινή γιατί το θύμα είναι παντρεμένο;

Η γυναίκα που πέφτει θύμα βιασμού, σπάνια τον καταγγέλλει. Αν τον καταγγείλει, έχει να αντιμετωπίσει την πιθανή εκδίκηση του βιαστή, την αστυνομία, τον κοινωνικό περίγυρο, την αναβίωση της κακοποιητικής εμπειρίας και κυρίως την ανδροκρατική αντίληψη ότι τα “ήθελε”.

Η ώρα της δίκης

Ο ιατροδικαστής κεντράρει ότι για να αποδειχτεί ο βιασμός πρέπει να υπάρχει κακοποίηση, κακώσεις, γρατζουνιές, σημάδια κάποιας αντίστασης. Στη δίκη η γυναίκα μεταβάλλεται σε κατηγορούμενο. Απολογείται για την προηγούμενη ζωή της, για την συμπεριφορά της, τα ρούχα της. Στο τέλος απολογείται για το ίδιο της το φύλο.

Για όλα αυτά ο βιασμός είναι η πιο δυνατή έκφραση της φυλετικής βίας. Προκαλεί φόβο, είναι πολιτικοκοινωνικό ζήτημα, όχι ατομικό.

Μιλάμε ανοιχτά για την βία-βιασμό σημαίνει μιλάμε για όλες-όλα.