ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ Ο Αντώνης ΑΨ
Tο κοινωνικοπολιτικό τοπίο της εποχής που διανύουμε είναι εξοργιστικό και θλιβερό.
Τις 3 τελευταίες μέρες μετράμε 3 γυναικοκτονίες , ένα βιασμό από αστυνομικό/προπονητή σε 14χρονη , παιδική πορνογραφία από στέλεχος της πυροσβεστικής , βιασμό γυναίκας σε νησί κ.α
Αν συμπεριλάβουμε τις φωτιές που έκαψαν ανεξέλεγκτα ακόμα μία φορά τα δάση μας χωρίς καμία πρόληψη , την απόρριψη αιτήματος του απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη , την βίαιη καταστολή , την επίθεση σε φεμινιστική πορεία στα εξάρχεια , τις κρατικές παρακολουθήσεις κ.α είναι ήδη αρκετά.
Σκρολάρουμε και με ταχύτητα δεχόμαστε την υπερπληροφόρηση και τη ροή των γεγονότων καθημερινά στο κινητό.
Ίσως η λογική θέτει αναγκαία προτάγματα σε σκεπτόμενους ανθρώπους , ειδικά σε όσους πάντα είχαν ”ανησυχίες” ,καθώς το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι φαντάζει πλέον δύσκολα ανεκτό και λογικό.
Όσα συμβαίνουν δεν είναι φυσιολογικά.
Βιασμοί , δολοφονίες , παιδερασμοί , συμβαίνουν κάθε μέρα με μία ανύπαρκτη αίσθηση δικαίου και ένα κράτος μηδαμινής πρόληψης και πρόνοιας. Μία αστυνομία αμέτοχη ή συνένοχη σε πολλές περιπτώσεις. Και με μία γενικότερη αδιαφορία από το κοινωνικό σύνολο μέσα στη συνεχώς αυξανόμενα τοξική κοινωνία όπου εκδικητικά στοχεύει αγωνιστές και αγωνιζόμενα άτομα , απελευθερώνει εγκληματίες
, θύματα παραμελούνται και απαξιώνται και το φυσικό περιβάλλον έχει παραδοθεί στην καταστροφή.
Γρήγορη ροή γεγονότων , έντονος σχολιασμός από διαφορετικές θέσεις και οπτικές και η εύλογη απορία είναι γιατί δεν αλλάζει κάτι;
Ή καλύτερα πως θα γίνει να αλλάξει κάτι;
Πιo λαϊκά όπως λένε ”γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος” με τόσα που συμβαίνουν;
Θα έλεγα καλύτερα γιατί δεν αφυπνίζεται;Ή μάλλον γιατί δεν ανησυχεί;
Γιατί για να ξεσηκωθεί πρέπει πρώτα να αφυπνιστεί και πως να συμβεί αυτό εφόσον κυριαρχεί η αδιαφορία.
Το κράτος ευαγγελίζεται μέσω των ΜΜΕ τη υπέροχη κανονικότητα. Live your myth in Greece.Ενώ η αμέλειά τους σε φλέγοντα ζητήματα είναι ολοφάνερη , παράλληλα θέτουν τους όρους τους με το να διατάζουν ”Δημοκρατικά” πως θα ζήσουμε. Και υπακούμε όσο υποτακτική και αν είναι η συνθήκη χωρίς κάποια ισχυρή και γόνιμη κοινωνική αντίσταση και με μειωμένα αντανακλαστικά στα όσα συμβαίνουν.
Εκδικητικότητα και χλεύη για όσα άτομα απαιτούν τα αυτονόητα από ένα μηχανισμό κράτους γεμάτο εξαπάτηση και διαφθορά. Που δείχνει την ανικανότητά του να σβήσει έγκαιρα τις πυρκαγιές αλλά ξέρει να δείχνει την ισχύ του μόνο όταν είναι να καταστείλει και να υπερασπιστεί συμφέροντα.
Χτυπάει πολίτες , πορείες ενάντια σε βιασμούς , φωτορεπόρτερ , δικηγόρους , δημοτικούς συμβούλους ακόμα και βουλευτές και όλο το φάσμα της κοινωνίας που προσπαθεί , ανεξαρτήτως ιδιότητας , να παράξει εξέλιξη , δικαιωματικά οφέλη και αναγκαία φράγματα διεκδίκησης , πρόληψης και αποκατάστασης της ισότητας.
Γυναίκες βιάζονται και δολοφονούνται και η απεύθυνσή τους στις αρχές , εάν προλάβουν , πέφτει στο κενό σε πολλές περιπτώσεις και δεν αποφέρει αποτελέσματα. Τα θύματα έρχονται συχνά αντιμέτωπα με την αδιαφορία της αστυνομίας ή και την παρότρυνση ακόμα να μην καταγγείλουν το περιστατικό , όπως η βιασθείσα 19χρονη φοιτήτρια τον Μάιο στη Κάλυμνο , καθώς ο δράστης ήταν γνωστός στο νησί.Και αυτό
είναι ένα παράδειγμα από τα πολλά.
Όπως είδαμε και τη δικαιοσύνη να αφήνει ελεύθερο , ύστερα από την πρώτη καταγγελία της γυναίκας του τον γυναικοκτόνο στη Ζάκυνθο , με περιοριστικά μέτρα τα οποία όπως φάνηκε δεν στάθηκαν αρκετά για να τον αποτρέψουν από το να τη δολοφονήσει.
Αυτή είναι η κοινωνία και το κράτος το οποίο δημιουργούμε εντός του πολιτισμού για μία αρμονική συνύπαρξη και ασφάλεια;Πόσο μπορείς να βασιστείς την υπεράσπιση των δικαιωμάτων σου ως πολίτης, αλλά και το μέλλον σου εντός ενός τέτοιου παρηκμασμένου μοντέλου ψευδεπίγραφης κανονικότητας της Δημοκρατίας;
Πιο ανησυχητικό είναι ότι πολλά άτομα δε ”τρομάζουν” με όσα συμβαίνουν.
Φορώντας το περίβλημα αδιαφορίας γίνεται συνήθεια το παράλογο και μολύνει τις πλατιές μάζες.
Ξεθυμαίνουν με αναρτήσεις
Ο κόσμος δε θα αλλάξει μέσα από το ίντερνετ ή μόνο μέσα από αυτό.
Διεκδικούμε στο δρόμο τα αυτονόητα αλλά όχι μόνο μέσα από αυτόν.
Τα πράγματα θα αρχίσουν να αλλάζουν όταν αλλάζοντας την αντίληψη του ο κάθε άνθρωπος ατομικά θα αρχίσει σταδιακά να αλλάζει το σύνολο. Και θα αποφασίσει πως αξίζει το καλύτερο.¨Πρέπει να προστατέψου τους εαυτούς μας και τα γύρω άτομα καθώς διαφαίνεται πλέον ξεκάθαρα πως η αλληλεγγύη είναι αποτελεσματικότερη ειδικά όταν ο κόσμος αντιληφθεί την αναγκαιότητα της αυτονομίας
σε αντίθεση με τις υποσχέσεις του κράτους που δεν βρίσκουν αντίκρισμα στις απαιτήσεις και τις ανάγκες της κοινωνίας.
Ζούμε σε ένα καθεστώς μειωμένης ασφάλειας και είμαστε στο μεταίχμιο μίας κατάστασης που δεν υπάρχει σίγουρη ελευθερία.
Στον αγώνα για ισότητα δεν έχουμε απέναντί μας μόνο θεσμούς στερεότυπα και επικίνδυνες απόρροιες του καπιταλισμού και της πατριαρχείας αλλά και πολίτες οι οποίοι κοιτάνε την δουλειά τους και περιμένουν την αλλαγή από κάπου αλλού πέρα από τον εαυτό τους ή νομίζουν(;) πως δε τους αφορά η αλλαγή και η εξέλιξη , και πιστεύουν πως το όποιο πρόβλημα δεν θα φτάσει σε αυτούς.
Δεν ασχολούνται γιατί δε νομίζουν πως μπορεί να αλλάξει κάτι.
Δε θέλουν αρκετά να προσπαθήσουν ή δε τους νοιάζει και ας εξοργίζονται.
Νιώθουν ανίσχυροι οπότε επαναπαύονται.
Γιατί υπάρχει ο φόβος ”μην μπλέξουμε” γιατί ήδη έχουμε πολλά να διαχειριστούμε σε προσωπικό επίπεδο , τα οποία επίσης προέρχονται από τη πολιτική και κοινωνική διαχείριση καθώς όλα είναι ένας κύκλος.
Επίσης κυρίως παράγοντας και επικίνδυνο τροχοπέδη στην εξέλιξη είναι και οι κοινωνικές ομάδες ή ατομικότητες που μισούν και αντιπαλεύουν κάθε τι προοδευτικό. Μισούν τις γυναίκες που διεκδικούν , τους νέους που παλεύουν για το διαφορετικό και γενικά νομίζω πως καταλαβαίνουμε για ποία κατηγορία μιλάω χωρίς να χρειαστεί να επεκταθώ. Τι άλλο είναι αυτό πέρα από ένα καθρέφτισμα της μισαλλοδοξίας
τους και την αδιαφορίας στο απόγειο του ατομικισμού με όλα τα τοξικά στοιχεία να μολύνουν τα πάντα στο πέρασμά τους;
Μισούν την ελευθερία κυρίως την ελευθερία σκέψης.Οι άνθρωποι αυτοί είναι δάσκαλοι
σύζυγοι γονείς σε θέσεις με κύρος και εξουσία και μεταδίδουν τις ιδέες αυτές στα παιδιά τους και στις παρέες τους.
Αυτή είναι η εποχή που η ιστορία πρέπει να ξαναγραφτεί. Και υπεύθυνοι για αυτό είναι μόνο όσα άτομα λαμβάνουν θέση. Όπως λέει ένα ρητό ”Εάν θεωρείς πως δε χωράς σε αυτόν τον κόσμο , ίσως είσαι εδώ για να δημιουργήσεις έναν καλύτερο. ”Απέναντι στο αδικία , την ανισότητα την εκμετάλλευση.
Ας μην έχουμε αυταπάτες η πλειοψηφία δε αντιδρά στην καταπίεση αν δε τη νιώσει καθώς υπάρχει μεγάλη έλλειψη ενσυναίσθησης. Και αν νιώσει την καταπίεση την εσωτερικεύει και καταρρέει εντός του ξεσπώντας σε άλλους την τοξικότητα που δεν εξωτερικεύεται ή ζημιώνοντας τον ίδιο του τον εαυτό.
Όλα αυτά απασχολούν μόνο όσα άτομα βλέπουν τα γεγονότα , τα βιώνουν καθημερινά στους χώρους εργασίας , τις παρενοχλήσεις , την εκμετάλλευση την αδικία , την έλλειψη λογικής.
Τα διαβάζουν τα σχολιάζουν και η εκμετάλλευση είναι μία λέξη που μπορούν να σου αναλύσουν με χίλιους τρόπους. Για τα άτομα που τα ακούν τα συζητάνε και έχουν την αντίληψη αλλά και τη θέληση για αλλαγή. Που δεν αρκεί πως ”έτσι είναι τα πράγματα και τι να κάνουμε” αλλά επιλέγουν αφού κοιτούν το πρόβλημα να αντισταθούν για να παλέψουν να το διορθώσουν. Κοιτώντας τον κόσμο με μάτια που αναζητούν την
εξέλιξη και έπειτα κοιτώντας βαθιά μέσα τους για να διορθώσουν τον εσωτερικό τους κόσμο και έπειτα να διανέμουν αυτή την αλλαγή ενάντια στο δόγμα ότι ο κόσμος δεν αλλάζει και πως η κανονικότητα της πραγματικότητας είναι μόνο αυτή και πως η πραγμάτωση του ονείρου είναι ανέφικτη. Δεν είναι. Αισθανόμαστε και μιλάμε.
Ανύπαρκτοι κόσμοι είναι αυτοί που δε παλέψαμε για να φτιαχτούνε…
