.

Κείμενο: Κάλφας Άγγελος

Καραντίνα. Lockdown. Εγκλεισμός. Περιορισμός.
Όπως και αν την ορίσεις, η κατάσταση είναι μία.
Και είναι εδώ.
Παρούσα.
Ισχυρή.
Καθηλωτική.
Σαν τον έρωτα.
Ήρθε και σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά της.
Και άφησε πίσω της συντρίμμια.
Μετράω.
Πόσες μέρες βρίσκομαι μέσα στο σπίτι;
Μέχρι που φτάνουν τα ψυχολογικά μου όρια;
Μετράω.
Πόσες είναι οι προσωπικές μου καταθλίψεις;
Πόσο κουράγιο φυλάω μέσα μου;
Μετράω.
Πόσο υπερπροστατευτικός μπορώ να γίνω;
Πόσα χρήματα μου απομένουν;
Πόσες φορές μέτρησα στα δάχτυλα μου τις φιλίες μου, τους έρωτές μου;
Μετράω.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που άγγιξα έναν άνθρωπο;
Μετράω.
Πόσος χρόνος περνούσε τότε από το ένα άγγιγμα του στο επόμενο;
Πόσα δευτερόλεπτα έκανε το χέρι του να ακουμπήσει ξανά το δέρμα μου;
Μετράω.
Πόσες φορές ξύπνησα με το άγχος πως κάποιος δικός μου νόσησε;
Μετράω.

Πόσα μάτια γιατρών και νοσηλευτών είναι πρησμένα από τα ξενύχτια;
Μετράω.
Πόσες επιχειρήσεις και πόσα σπίτια δέχτηκαν κλωτσιά κάτω από την κοιλιά;
Μετράω.
Πόσες σχέσεις αιμορραγούν ακατάσχετα;
Μετράω.
Πόσοι νοσούν;
Μετράω.
Πόσοι νεκροί;
Μετράω.
Πόσοι άνθρωποι εκεί έξω έθαψαν 2 μέτρα κάτω από την γη δικούς τους ανθρώπους
με την παρουσία μόνο ελάχιστων ανθρώπων;
Σιωπή.
Για όσο χρειαστεί.
Πρέπει κάποια στιγμή να μάθουμε να μη μιλάμε μπροστά στον θάνατο.
Να σου πω την αλήθεια, δεν θέλω.
Δεν θέλω να διαβάσω.
Δεν θέλω να δω παραστάσεις σε βίντεο.
Δεν θέλω να γράψω.
Δεν θέλω να δημιουργήσω.
Δεν θέλω να με αναγκάζουν να κάνω πράγματα μέσα σε αυτή την κατάσταση
μόνο και μόνο για να νιώθω παραγωγικός.
Θέλω να νιώθω ελεύθερος να γίνω παραγωγικός ,όταν το επιλέξω.
Είναι εντάξει αυτό.
Θέλω να νιώθω ελεύθερος να μη γίνω παραγωγικός, όταν το επιλέξω.
Είναι εντάξει και αυτό.
Γιατί είναι εντάξει να είσαι σε δημιουργική εγρήγορση και δεν είναι εντάξει να κοιτάς το
ταβάνι;
Μη με κρίνεις όταν επιλέγω το δεύτερο.
Είναι για λίγο. Το χρειάζομαι.
Κάνω μικρά διαλλείματα.

Να ανασυνταχθώ.
Να πάρω μια βαθιά ανάσα και να συνεχίσω το μέτρημα.
Έχω αφιερώσει τόσο χρόνο στο μέτρημα που δεν κατάλαβα πως έφτασαν τα Χριστούγεννα.
Φέτος, για πρώτη φορά μακριά από την οικογένεια.
Και τους φίλους.
Φέτος, κάποια χριστουγεννιάτικα δέντρα θα έχουν κάποια δώρα από κάτω, τα οποία δεν
θα τα ανοίξει ο παραλήπτης τους.
Εκείνο το πολύχρωμο περιτύλιγμα δεν θα σκιστεί όλο χαρά και ανυπομονησία, για να
φανερώσει το περιεχόμενό του.
Φέτος, κάποιες ευχές θα ταξιδέψουν διαδικτυακά.
Οι λέξεις δεν θα ακουμπήσουν επάνω στα μάγουλα των ανθρώπων.
Φέτος, κάποια φιλιά θα σταλούν από μακριά.
Θα πετάξουν στον αέρα.
Φέτος, κάποια μελομακάρονα θα φτιαχτούν με λιγότερη όρεξη.
Φέτος, κάποια οικογενειακά τραπέζια θα έχουν κάποιες καρέκλες άδειες.
Φέτος, θα εκτιμήσουμε πολλά.
Βαθιά εισπνοή.
Μόλις λήξει όλο αυτό,
μόλις αποφύγουμε τον κίνδυνο,
τρέξε να μοιράσεις αγκαλιές.
Από εκείνες που κουμπώνουν.
Σε όλους εκείνους, με τους οποίους γεμίζεις χρωματιστά τραπέζια.
Μέχρι τότε υπομονή.
Και όνειρα.
Γιατί θέλω να είσαι καλά.
Γιατί θέλω να είναι και ο διπλανός σου καλά.
Το ξέρω.
Κουράστηκες.
Δεν αντέχεις άλλο.
Θα νιώσεις ξανά ελεύθερος.
Θα επιστρέψεις ξανά στην εργασία σου.
Θα προσγειωθείς στη νέα πραγματικότητα.

Έχεις τόση δύναμη μέσα σου.
Εκπνοή.
Μόνο μη ξεχάσεις.
Μη ξεχάσεις το μέτρημά σου.
Κράτα το μέσα σου.
Σε ένα σημείο που μόνο εσύ θα ξέρεις.
Σαν δάσκαλο.
Για να μη χρειαστεί ξανά να μας δώσει κάποιος έγκριση.
Έγκριση για να μοιραστούμε φιλιά, αγκαλιές, κρεβάτια, ιδρώτα, αρώματα,
μυρωδιές και
εμπειρίες.

ΥΓ: Φέτος, στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν έβαλα αστέρι στην κορυφή.
Έβαλα φωτογραφίες.
Με πρόσωπα οικεία.
Για να φωτίζονται από τα λαμπάκια
και να μου θυμίζει πως αυτός ο κόσμος ήταν,
είναι και θα είναι πολύχρωμος.
Όσες γκρίζες περιόδους και αν περάσει.