Ανώνυμη μαρτυρία
Μετά από πολλά χρόνια σιωπής αποφάσισα να μιλήσω για της δικές μου “σκοτεινές” στιγμές. Στιγμές οι οποίες με έχουν στιγματίσει και με έχουν οδηγήσει σε πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις. Η ιστορία μου ξεκινάει στα 11.
Το καλοκαίρι είχα πάει διακοπές στο χωριό μου και ξεκίνησε μια ιστορία με ένα φίλο μου αρκετά μεγαλύτερο μου, αλλά ακόμα ανήλικο. Όλα ξεκίνησαν μέσα από ένα παιχνίδι, ένα παράξενο παιχνίδι με διάφορα αγγίγματα, αλλά όλα μέσα στα πλαίσια ενός παιχνιδιού. Φυσικά ο 11χρονος εαυτός μου δεν καταλάβαινε τι ακριβώς συμβαίνει και όλο αυτό δεν το θεωρούσα κάτι περίεργο, απλά ένα παιχνίδι, το οποίο δεν μου άρεσε και πάρα πολύ γιατί με έκανε να νιώθω άβολα, αλλά έλεγα ότι είναι ένα παιχνίδι.
Το θέμα έγινε πιο μεγάλο την επομένη μέρα. Ενώ είχα πάει για μπάνιο στην θάλασσα με αυτό το άτομο και άλλον έναν φίλο μας, πάλι μέσα από ένα παιχνίδι βρήκε την ευκαιρία να κάνει προκαταρκτικά μαζί μου. Εκείνη την στιγμή κοκάλωσα, δεν καταλάβαινα τι γίνεται, γιατί γίνεται και ποιο το ενδιαφέρον σε αυτό το παιχνίδι, αλλά ήξερα ότι δεν ένιωθα πολύ άνετα με ότι συνέβαινε.
Για τα επόμενα χρόνια δεν έδωσα σημασία σε ό,τι έγινε αυτό το καλοκαίρι. Αυτός ο άνθρωπος μου είχε δώσει την εντύπωση ότι είναι φυσιολογικό και ότι νοιάζεται για εμένα και μάλιστα παρουσίαζε στο μυαλό μου όλο αυτό σαν κάτι που κάνουν οι μεγάλοι και ότι είναι εντάξει να το κάνουμε και εμείς, αλλά μόνο κάθε καλοκαίρι και όσο μένει μυστικό.
Tα επόμενα τέσσερα καλοκαίρια, κάθε φορά που πήγαινα στο χωριό μου συνέβαιναν πράγματα που περιείχαν περίεργα αγγίγματα και φιλιά. Για πολλά χρόνια πίστευα ότι έτσι είναι οι σχέσεις, ότι ο άλλος έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει με εσένα, ότι δεν έχει σημασία αν εσύ θες να σου αγγίξει το στήθος ή όχι, δεν έχει σημασία αν εσύ θες να πειράζει το σώμα σου. Η ιστορία όμως δεν έμενε μόνο στα καλοκαίρια. Τους χειμώνες μου ζητούσε να του στέλνω προκλητικές φωτογραφίες, ακόμα και γυμνές.
Και εγώ τον άκουγα, νόμιζα ότι ό,τι μου έλεγε αυτός ο άνθρωπος ήταν για το καλό μου, ότι πραγματικά νοιαζόταν για έμενα, ότι με αγαπούσε. Πάνω σε αυτήν την λογική πέρασα και τα πρώτα δύο χρόνια του γυμνασίου. Η λογική ότι με το σώμα σου κερδίζεις με ακολουθούσε, δεν ένιωθα ωραία με το σώμα μου, αλλά νόμιζα ότι μόνο αν το προβάλω θα τα καταφέρω.
Και εδώ έρχεται η δεύτερη ιστορία
Ενα μεσημέρι νoμίζω, στα τέλη της πρώτης γυμνασίου ή αρχές δευτέρας, ένας συμμαθητής μου και φίλος μου προσφέρθηκε να με συνοδεύσει μέχρι το σπίτι μου. Καθώς προχωρούσαμε σε έναν ήσυχο δρόμο μου πρότεινε να καθίσουμε στην εξώπορτα ενός σπιτιού για να ξεκουραστούμε λίγο. Όταν κάτσαμε με πήρε αγκαλιά και άρχιζε να μου αγγίζει το στήθος μέσα από τα ρούχα.
Δεν ήξερα τι να κάνω, όλα είχαν παγώσει στο μυαλό μου. Το αποκορύφωμα της στιγμής ήταν όταν έβγαλε τα γεννητικά του όργανα έξω από τα ρούχα του με σκοπό να με προτρέψει να του κάνω στοματικό. Επαναλαμβάνω ήμουν 13, αυτός δυο χρόνια μεγαλύτερος μου και όλα αυτά συνέβησαν σε μια περίοδο που ακόμα με απασχολούσε η ιστορία με το άλλο άτομο.
Δεν κατάφερα να αντιδράσω είχα παγώσει δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, ένιωθα μηδαμινή ένιωθα ανίκανη και κυρίως ένα μπέρδεμα στο κεφάλι μου ένα κουβάρι στο οποίο δεν βρίσκεις πουθενά την άκρη. Το ίδιο άτομο λίγους μήνες πριν είχε ξαναπροσπαθήσει να κάνει κάτι παρόμοιο, αλλά δεν κατάφερε να το ολοκληρώσει.
Εγώ μπερδεμένη και με όσα συνέβαιναν εκείνη την περίοδο νόμιζα ότι μετά από αυτό που συνέβη πρέπει να αρχίσω να έχω συναισθήματα για αυτόν τον άνθρωπο, ότι έτσι γίνονται τα πράγματα.
Οπότε στην συνέχεια όλη αυτή η ιστορία οδηγεί σε ένα τεράστιο μπλέξιμο συνθημάτων. Για την ακρίβεια το μπλέξιμο συναισθημάτων υπήρχε από την πρώτη ιστορία, απλά η δεύτερη το έκανε χειρότερο. Τα χρόνια που συνέβαιναν αυτές η ιστορίες είχα μια αυτοτραυματικότητα και προσπαθούσα να με τραυματίσω μέσα από όποιον τρόπο έβρισκα.
Κάτι που αφού πέρασαν δυο χρόνια μετά από το τέλος αυτών των ιστοριών, κορυφώθηκε και οδήγησε σε δυο απόπειρες αυτοκτονίας και εθισμό στους αυτοτραυματισμούς.
Πλέον πάω πρώτη λυκείου, δεν έχει περάσει πάρα πολύς καιρός από την όλη ιστορία, νιώθω ευτυχία που ένας άνθρωπος που αγαπώ παρά πολύ με έκανε να καταλάβω το πόσα προβλήματα μου έχουν δημιουργήσει όλες αυτές οι ιστορίες. Το πως εξηγείται η δυσκολία να κάνω καθημερινές δραστηριότητες, όπως το να κάνω μπάνιο ή το να αλλάξω ρούχα.
Μου έμαθε ότι όλα αυτά έχουν μια εξήγηση και ότι δεν πρέπει να κατηγορώ τον εαυτό μου για ό,τι συνέβη. Μου έδωσε δύναμη και συνεχίζει να μου δίνει κάθε μέρα. Και το βασικότερο είναι ότι προσπαθεί να με κάνει να αγαπήσω τον εαυτό μου και να με προσέχω, να με αγκαλιάζω και να μην με πληγώνω.
