Προσωπική μαρτύρια της Ιφιγένειας Αναστασιάδου
Με έχει παρενοχλήσει ένας παππούς στα 6 μου. Με κλείδωσε σε μια αποθήκη και μου έπιανε το στήθος μου, το μουνί μου.
Ενός εξάχρονου παιδιού. Δεν το είπα στους γονείς μου. Δεν το είπα ούτε στον εαυτό μου για τα επόμενα 8 χρόνια. Σήμερα, έμαθα ότι ο ίδιος άνθρωπος παρενόχλησε και ένα ακόμα οικείο μου πρόσωπο, στην ίδια ηλικία.
Και έρχομαι να ρωτήσω…
Ποιος μου έμαθε εμένα στα 6 μου ότι πρέπει να πάρω την ευθύνη; Ποιος μου έμαθε ότι δεν πρέπει να το πω; Ότι πρέπει 20 χρόνια να κουβαλάω εγώ το βάρος της παρενόχλησης μου;
Ποιος έμαθε και στο δεύτερο θύμα να μην μιλάει; Στις φίλες μας, στις μάνες μας, στις αδερφές μας και στις κάθε αδερφές μας.
Μπορείς να μου πεις εσύ, πως γίνεται ένα παιδί 6 χρονών να έχει μάθει να νιώθει ευθύνη; Να νιώθει τύψεις γιατί κακοποιήθηκε;
Να νιώθει ότι έφταιγε; Τι μπορεί να έκανα στα 6 μου που του έδωσε το δικαίωμα να μου πιάσει το στήθος;
Πήγα σε δικηγόρο
Πριν λίγο καιρό επικοινώνησα με δικηγόρο και έμαθα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να μπει στη φυλακή αυτός ο γαμημένος βιαστής, που δεν ξέρω πόσα παιδιά έχει παρενοχλήσει από τότε.
Γιάτι;
Γιατί ήταν παλιά, γιατί δεν έχω μάρτυρες, γιατί τώρα το θυμήθηκα, γιατί εντάξει, δεν μου τον κάρφωσε κιόλας, για να τον κατηγορήσουμε.
Γιατί στα 6 μου έπρεπε να πάρω ένα μπλοκ ζωγραφικής και να γράψω με μεγάλα γράμματα:
Αγαπημένε μελλοντικέ μου εαυτέ, αγαπημένη εσύ που θα έχεις τη δύναμη να μιλήσεις και να διεκδικήσεις την ελευθερία σου, την τάδε ημερομηνία, στο τάδε μέρος, ένας σιχαμένος μου έκανε αυτό και αυτό. Απώθησα τη μνήμη αυτή στο ασυνείδητο για 8 χρόνια και ο νόμος θέλει να κρατούσα ημερολόγιο της κακοποίησης μου; Γιατί; Γιατί ο νόμος συγκαλύπτει τους βιαστές.
Γιατί η κοινωνία συγκαλύπτει τους βιαστές;
Γιατί όλοι μας μαθαίνουμε να συγκαλύπτουμε τους βιαστές;
Το περιστατικό έγινε στη Χρυσούπολη Καβάλας. Θα ήθελα να γράψετε αν κάποιος έχει κάποια κοινή ιστορία ή κάποιο άλλο βίωμα και θέλει να επικοινωνήσει μαζί μου. Ίσως ο θύτης είναι κοινός και μπορεί έτσι να νικηθεί.
