Η κοινωνία σκότωσε την Δήμητρα, όπως την σκότωνε κάθε μέρα…
Ο θάνατος της προήλθε από τροχαίο. Ένα αυτοκίνητο την χτύπησε και την εγκατέλειψε στο έδαφος. Η σωρός της δύο μήνες βρισκόταν στο νεκροτομείο στα αζήτητα.
Η Δημητρούλα πονούσε γιατί ονειρευόταν έναν καλύτερο κόσμο που δεν τον βρήκε ποτέ, και πρέπει αυτήν την επιθυμία της να την πραγματοποιήσουμε εμείς!
Η Δήμητρα μας άφησε κληρονομιά
Ήταν εκεί να δείξει αλληλεγγύη για τους πρόσφυγες, ήταν εκεί για κάθε αδικημένο και αβοήθητο πλάσμα.
Τα μάτια της κοιτούσαν πάντα με αγάπη και με μια παιδική αθωότητα!
Παρόλα όσα είχε περάσει, δεν κρατούσε κακία σε κανέναν και έβλεπε την ζωή από την θετική πλευρά.
Σε έναν κόσμο για λίγους δεν χωράει κάνεις
Δεν σε γνώρισα ποτέ κι ίσως να μην σε γνώριζα και ποτέ αλλά θα ήθελα όλα αυτά που γράφονται για σένα να τα διαβάσεις, να δεις ότι ένα κομμάτι αυτής την θλιβερής κοινωνίας σε αγαπάει, σε θαυμάζει για αυτό ακριβώς που είσαι και σε στηρίζει για όλα αυτά που πρεσβεύεις!
Είχα πει ότι όταν βρεθείς σου χρωστάμε μια μεγάλη αγκαλιά και αυτό ισχύει ακόμα!
Ελπίζω εκεί που είσαι τώρα να είσαι ελεύθερη με τα φορέματα σου και τα κοσμήματα σου… Να ερωτευτείς και να κάνεις πολλά παιδιά όπως ήθελες γιατί αυτός ο κόσμος δεν ήταν για σένα…
Αξίζεις μια καλύτερη ζωή και ένα καλύτερο τέλος… Ελπίζω κάποια στιγμή να ανταμώσουμε και να με κοιτάξεις και εμένα με αυτά τα μάτια…
Σε έναν κόσμο τόσο άψυχο εγώ επιλέγω να είμαι σαν εσένα, μια Δήμητρα…
Η θαυμάστρια σου!
