υπογραφEI ο Visi∅n
Το χρονικό της υπόθεσης της 18χρονης κοπέλας στην Ηλιούπολη είναι λίγο πολύ γνωστό πλέον. Κρατούνταν αιχμάλωτη επί έναν μήνα στο διαμέρισμα ενός αστυνομικού, ο οποίος την κακοποιούσε και την εξέδιδε.
Η κοπέλα κατόρθωσε να δραπετεύσει και να καταφύγει σε κοντινή καφετέρια ζητώντας βοήθεια. Μια σερβιτόρα που εργαζόταν εκεί στάθηκε αλληλέγγυα, την βοήθησε και κάλεσε και την αστυνομία.
Αν ήδη σφίγγεται το στομάχι σου με αυτά που διάβασες, δυστυχώς έχει και άλλο. Το κορίτσι όχι μόνο ζούσε έναν εφιάλτη από τα έντεκά της χρόνια από τον κακοποιητή πατέρα της, όχι μόνο ήταν σκλαβωμένη στον μαστροπό αστυνομικό που την εξέδιδε, αλλά και όταν βρήκε τη δύναμη να τρέξει προς την ελευθερία της, έπεσε πάνω στην αστυνομία, η οποία έκρινε ότι ένα θύμα sex trafficking, ένα κορίτσι χτυπημένο, κουρασμένο έπρεπε να το απομονώσει από δικηγόρο και να το πηγαίνει από γραφείο σε γραφείο μόνο του.
Το θέμα του χειρισμού της υπόθεσης του 18χρονου κοριτσιού από την αστυνομία βγάζει στην επιφάνεια, για άλλη μια φορά, το πρόβλημα της απουσίας κατάλληλα εκπαιδευμένων αστυνομικών σε θέματα κακοποίησης γυναικών.
Το προσωπικό που θα είναι εκεί θα πρέπει να «αγκαλιάζει» τις «εύθραυστες» εκείνη τη στιγμή ψυχολογικά γυναίκες, να τις περιβάλλει με εμπιστοσύνη, να τις κάνει να νιώθουν ασφαλείς και γεμάτες με το συναίσθημα ότι είναι η αρχή του τέλους του εφιάλτη τους. Θα πρέπει να υπάρχει πάντα ιατροδικαστική υπηρεσία, που θα εφημερεύει και τα Σαββατοκύριακα, ώστε να μη χάνονται έτσι σημαντικά στοιχεία με την πάροδο των ημερών, ενώ εξίσου σημαντικό είναι, σε όλες τις αίθουσες που θα βρίσκονται τα θύματα, να υπάρχουν κάμερες, ώστε να αποφεύγεται ο εκφοβισμός τους, ειδικά όταν οι θύτες είναι σημαίνοντα πρόσωπα.
Α, και αυτό το συνήθειο της αστυνομίας να μην επιτρέπουν στο θύμα τους δικηγόρους του πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει.
Οι πολέμιοι του φεμινισμού λένε συχνά ότι «στις χώρες του δυτικού πολιτισμού δεν υπάρχει λόγος να υπάρχουν φεμινιστικά κινήματα, γιατί οι γυναίκες δεν κινδυνεύουν».
H απάντηση σε αυτό δίνεται και στην υπόθεση του 18χρονου κοριτσιού, τόσο από τη φεμινιστική συλλογικότητα ”Witches of the South”, που ανέλαβε να προστατεύσει το κορίτσι που ήταν εντελώς μόνο του, όσο και από τις υπόλοιπες φεμινίστριες και τους συμμάχους τους που κατάφεραν να μεταδώσουν το μήνυμα στον κόσμο και να φτάσουν τα hashtags #ηλιουπολη #metoogr & #metoo περίπου στα 50.000 σε ένα 24ωρο, ασκώντας με τον τρόπο αυτό τρομερή πίεση τόσο στην αστυνομία όσο και στην πολιτική ηγεσία της.
Και φτάνω σ’ εσένα, φίλε μου, τον «Not all men», που παρεξηγείσαι συνέχεια μη σου τσουβαλιάσουμε όλους τους άνδρες, αλλά που η πραγματικότητα λέει πως κάθε γυναίκα είναι εν δυνάμει κακοποιημένη. Πότε ένιωσες τελευταία φορά ενσυναίσθηση για μια κακοποιημένη, τρομαγμένη, φοβισμένη γυναίκα, που της είναι δύσκολο να καταγγείλει στην αστυνομία την κακοποίηση, όταν σε όλες τις γυναίκες έχει περάσει υποσυνείδητα το τι θα τραβήξουν ακόμη και εκεί;
Πότε είπες στην παρέα, «ρε μ@λ@κες, έλεος»! Δεν λένε αστεία για τους βιασμούς και τις κακοποιήσεις!»; Πότε σκέφτηκες ότι, αν τα λιγότερα ρούχα στη γυναίκα είναι πρόκληση και τα περισσότερα σεβασμός, δεν σέβεσαι τη γυναίκα, σέβεσαι τα ρούχα; Πότε ασχολήθηκες να μάθεις τι είναι κουλτούρα βιασμού και πόσο έχει ριζώσει στην οικογένεια («πού πας ντυμένη έτσι;»), την παρέα («έχει πιει, άρα γουστάρει»), την κοινωνία («έχει πάει με τη μισή πόλη»), την αστυνομία («και αφού κάνατε παρέα, πώς αποδεικνύεται ο βιασμός;»), ακόμη και στα δικαστήρια (αθώωση βιαστή στο Περού, γιατί η κοπέλα φορούσε κόκκινο εσώρουχο, άρα «ήθελε» σεξ); Ναι, φίλε μου, έρχεται η στιγμή που θα πρέπει να διαλέξεις πλευρά. Είτε θα είσαι με τον άνθρωπο είτε θα είσαι με τους σεξιστές και τους μισογύνηδες. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Το κορίτσι από την Ηλιούπολη τα κατάφερε. Πέταξε προς την ελευθερία του. Δίνει το μήνυμα με την αστείρευτη δύναμή της και σε άλλα κορίτσια να το κάνουν. Μπορεί να έχει πολύ δρόμο ακόμη, αλλά το μεγάλο βήμα έγινε. Δεν είναι μόνη, καμία δεν είναι μόνη. Και όσο στον κόσμο θα υπάρχει ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη, η ομορφιά θα κερδίζει πάντα την ασχήμια.
