Κείμενο από κοπέλα που προτιμάει να μείνει ανώνυμη
Με αφορμή το περιστατικό με την Λατινοπούλου και την Δανάη Μπάρκα, θα ήθελα να μιλήσω κι εγώ για το body shaming και μάλιστα για την βερσιόν όπου ο πομπός και ο δέκτης ταυτίζονται…
08:30 Ουφ! Ευτυχώς τα πόδια μου φαίνονται καλά σήμερα, που σημαίνει ότι μπορώ να βάλω σορτσάκι.
08:35 Για να μου ρίξω άλλη μια τελευταία ματιά! Α! Αποκλείεται! Τα πόδια μου είναι τραγικά. Τζιν και μόνο τζιν.
Κάθε μέρα τον τελευταίο χρόνο ξυπνάω με την σκέψη « αχ να μην είναι πρησμένη η κοιλιά μου».
Κάθε μέρα τον τελευταίο χρόνο το πρώτο πράγμα που κάνω, όταν ξυπνήσω, είναι να με κοιτάξω στον καθρέφτη. Εκτελώ εξονυχιστικό έλεγχο. Είναι η κοιλιά επίπεδη; Τα πόδια; Πώς φαίνονται τα πόδια; Τα χέρια μου είναι πλαδαρά ή θα μπορέσω επιτέλους να βάλω αμάνικο μπλουζάκι;
Η εικόνα που ΕΓΩ θα δω στον καθρέφτη θα καθορίσει το αν θα περπατάω με αυτοπεποίθηση στον δρόμο ή αν θα αποφύγω τους κεντρικούς δόμους, επιλέγοντας μικρά στενάκια μέχρι να φτάσω στη στάση του λεωφορείου.
Κάπου είχα διαβάσει ότι η μεγαλύτερη ταχύτητα που υπάρχει είναι αυτή του φωτός και ότι μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί σωματίδιο που να την ξεπερναει. Κι όμως. Είναι ασύλληπτη η ταχύτητα με την οποία θα δω την επίπεδη κοιλιά μου να φουσκώνει και μετά να ξεφουσκώνει. Και ακόμα μεγαλύτερη η ταχύτητα με την οποία τα κοκαλάκια που προεξείχαν στους ώμους μου εξαφανίζονται. Τα ξαναείδα-μετά από καιρό- χθες, φευγαλέα όμως,γιατί εκεί που νόμιζα ότι τα είδα να αχνοφαίνονται ανάμεσα στις τιράντες της μπλούζα μου, χάθηκαν.
Κι όμως όταν φτάσω στην σχολή, λέω σε όλους την πιο γλυκιά καλημέρα!
Μετά από λίγες μέρες το είπα σε έναν φίλο μου ο οποίος αντέδρασε λέγοντας μου «Μα δεν φαίνεσαι να έχεις νευρική ανορεξία. Έχεις φυσιολογικό βάρος».
Είμαι 19 χρονών, κορίτσι, με ύψος 1,64 και βάρος 53 κιλά. Το ότι το βάρος μου για τους άλλους θεωρείται φυσιολογικό δεν σημαίνει ότι πρώτον μου φαίνεται κι εμένα φυσιολογικό και δεύτερον ότι οι σκέψεις μου ως προς την εικόνα μου ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Είναι σαν το παγόβουνο.
Συνοπτικά η μέρα μου είναι η εξής:
Ξυπνάω και σκέφτομαι βάσει τη εικόνας που θα δω στον καθρέφτη πότε θα μου επιτρέψω να φάω μεσημεριανό ( για δεκατιανό ούτε λόγος). Αφού φάω το μεσημεριανό συχνά μου δημιουργείται μια παράξενη, ανεξήγητη ανάγκη για κάτι γλυκό. Δεν ξέρω γιατί. Είναι λες και κάποιος μπαίνει στο μυαλό μου. Υπάρχουν μέρες που κρατιέμαι μέχρι να κοιμηθώ και δεν τρώω.
Υπάρχουν φορές όμως που πάω στο σούπερ μάρκετ απέναντι και παίρνω ένα πακέτο μπισκότα, το τρώω όλο και μετά αρχίζω το μονόπρακτό μου: Με βρίζω, με κατηγορώ, με λέω άσχημη… Σκέφτομαι διαρκώς το φαγητό. Για να εξιλεωθώ κάνω γυμναστική. Πολλή γυμναστική. 6 ώρες την εβδομάδα. Όμως ακόμα κι έτσι, δεν μπορώ να δω τα κοκαλάκια στους ώμους μου.
Ζηλεύω αυτούς που τρώνε και είναι χαρούμενοι
Έτσι κι εγώ προσπαθώντας να τους αντιγράψω, πάω κάθε μέρα για μάθημα με το μεγαλύτερο χαμόγελο, κι ας κλαίω μέσα μου.
Σε καμία περίπτωση όλα αυτά δεν θέλω να λειτουργήσουν ως παράδειγμα προς μίμηση για κανέναν. Αντίθετα, στις παραπάνω γραμμές παραθέτω έναν τρόπο σκέψης προς αποφυγή.
Πήρα την απόφαση να γράψω αυτά που βιώνω, για να δείξω σε άλλους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις ότι δεν είναι μόνοι. Εσύ που το διαβάζεις και δυστυχώς ταυτίστηκες έστω και λίγο, να ξέρεις ότι σε καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω απίστευτα πόσο δύσκολο είναι αυτό που περνάς. Μην τα παραιτήσεις!
Προσπάθησε να σε αγαπήσεις και να χαμογελάσεις αληθινά, πηγαία, ειλικρινά. Προσπάθησε να σου χαμογελάσεις.
