ΑΝΏΝΥΜΗ ΜΑΡΤΥΡΙΆ
Γνώρισα ένα παιδί, ένα χρόνο μεγαλύτερο μου ο οποίος ήταν πολύ περιπετειώδης και εγώ ενθουσιάστηκα.
Η ”σχέση” κράτησε 2 χρόνια και κάτι μήνες. Στην αρχή ήταν όλα υπέροχα, αλλά όσο άρχισε να περνάει ο καιρός, άρχισε και αυτός να μαθαίνει τα κουμπιά μου και να με χειρίζεται. Έλεγε συνέχεια ψέματα, με αμφισβητούσε για τα πάντα, με έκανε να πιστέψω πως κανένας δεν με αγαπάει πραγματικά εκτός από αυτόν, πως γενικά δεν αξίζω κάτι και πρέπει να πιστεύω μόνο σ’ αυτόν…
Σταμάτησα να έχω φίλους γιατί ο ίδιος δεν με άφηνε, σταμάτησα να μιλάω και να κοιτάω ανθρώπους όταν ήμασταν έξω γιατί σίγουρα θα έκανε σκηνή ζήλιας, παράτησα τελείως τον εαυτό μου και μάλωνα συνέχεια με την οικογένεια μου.
Αυτός ήταν μπλεγμένος με ναρκωτικά και μπλεκόταν συνέχεια σε καβγάδες, ήταν πολύ οξύθυμος και ζήλευε πάρα πολύ, και για εμένα όλα αυτά είχαν γίνει τελείως φυσιολογικά, αυτή ήταν η δική μου πραγματικότητα.
Λίγο μετά τα 14 μου ολοκληρώσαμε την σχέση μας και τότε ο εκφοβισμός άρχισε να γίνετε πιο έντονος και σωματικός.
Πηγαίναμε στη ταράτσα του σπιτιού του και έκανε συνέχεια ”πλάκα” ότι με έριχνε κάτω, με έσπρωχνε και μια φορά παραπάτησα και με κράτησε!
Με χώριζε συνέχεια ή έλεγε πως φεύγει γιατί έχει μπλεξίματα με αστυνομία και μετά από λίγες μέρες τα βρίσκαμε ξανά, γιατί πάντα έκανε μια όμορφη κίνηση που έδειχνε ότι με αγαπούσε πραγματικά. Επίσης, αφού χωρίσαμε έμαθα ότι με κεράτωνε πολύ συχνά, και είχε και σχέση με κάποιες απ’ τις κοπέλες και μια από αυτές είναι συγγενής μου.
Η ιστορία της σωματικής βίας ξεκινάει στα 15 μου, οπότε και έγινε ο βιασμός μου.
Εκείνη τη μέρα απεβίωσε ένας θείος μου και εγώ βγήκα με το αγόρι μου γιατί δεν ήμουν καλά ψυχολογικά και ήθελα συμπαράσταση.
Αυτός με πήγε στο σπίτι ενός φίλου του, κατάλαβα που το πήγαινε, και του είπα πως έχω περίοδο και δεν έχω καμιά όρεξη. Η απάντηση του ήταν, ”δεν πειράζει ,έχεις και στόμα και η όρεξη θα έρθει”.
Με έδεσε στο κρεβάτι και εγώ άρχισα να φωνάζω και να κλαίω, κάτι που δεν τον σταμάτησε καθόλου.
Αφού τελείωσε με πήγε στη στάση λεωφορείου για να πάω σπίτι, και εγώ έκλαιγα και τον ρωτούσα τι έγινε και γιατί το έκανε αυτό, άλλα δεν πήρα ποτέ απάντηση.
Γύρισα σπίτι μου και την επόμενη μέρα που ξύπνησα το σκηνικό το είχα διαγράψει απ το μυαλό μου, σαν να μην έγινε ποτέ.
Ακολούθησαν και άλλα σκηνικά βίας, και μετά από λίγους μήνες τον χώρισα.
Το σκηνικό που περιέγραψα το ξαναθυμήθηκα στα 19 μου, όπου και συνειδητοποίησα τι πραγματικά είχε συμβεί.
Τώρα γίνομαι 23 και υποφέρω από μετατραυματικό στρες, κρίσεις άγχους και κρίσεις πανικού και ελαφριά κατάθλιψη.
Το συγκεκριμένο άτομο από τότε που χωρίσαμε μέχρι και σήμερα προσπαθεί να μπει στη ζωή μου στέλνοντας μου μηνύματα, παίρνοντας με απόκρυψη, περιμένοντας έξω από τον χώρο εργασίας μου, βλέποντας με έξω και κοιτάζοντας με έντονα και προσπαθώντας να κάνει την παρουσία του αισθητή.
Όλη αυτή η ιστορία με έχει βγάλει πιο δυνατή και επιτελούς στέκομαι στα πόδια μου, έχω άτομα γύρω μου που με αγαπάνε και με σέβονται και πλέον ξέρω να διώχνω όσους δεν είναι έτσι.
Κατάλαβα ότι αυτό που βίωσα ήταν βιασμός, γιατί διάβασα ένα άρθρο που εξηγούσε ότι βιασμός δεν είναι από έναν ξένο σε ένα στενάκι, αλλά μπορεί να γίνει και από τα πιο κοντινά σου άτομα, για αυτό αποφάσισα να μοιράζομαι την ιστορία μου και να μιλάω γιατί μπορώ να αλλάξω πράγματα.
Ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου δίνετε να ακουστώ και να μοιραστώ το δικό μου βίωμα!!
