Υπογραφει η Ιωαννα Παππα
Μια γυναίκα ανατρεπτική, διαχρονική, πολυσχιδής που κατάφερε να αφήσει το δικό της στίγμα με τα έργα της στην performance art (παραστατική τέχνη). Γεννήθηκε στην Σερβία και έχοντας γονείς εμπλεκόμενους με τον στρατό, μεγάλωσε σε ένα περιοριστικό και αυστηρό οικογενειακό περιβάλλον μέχρι και την ηλικία των 29, καθώς δεν της επιτρέπονταν οι έξοδοι από το σπίτι, μετά τις 10 το βράδυ. Αυτό, ωστόσο, δεν την περιόρισε στην ανάδειξή της.
Την δεκαετία του 1970, αρχίζει να δημιουργεί παραστάσεις, οι οποίες έχουν στόχο να δοκιμάσουν τα όρια ανάμεσα σε καλλιτέχνη και κοινό, τα όρια μέσα σε μια ερωτική σχέση αλλά και ανάμεσα στο σώμα και το μυαλό της. Ήθελε, όπως η ίδια έχει δηλώσει, να εκτεθεί στους κινδύνους της τέχνης που εκπροσωπεί.
Το 1974 δημιουργεί ένα έργο σταθμό στην καλλιτεχνική της πορεία, που μέχρι και σήμερα μετά από τόσες δεκαετίες, παραμένει, δυστυχώς, το ίδιο επίκαιρο (Rhythm 0).
Πρόκειται για μια παράσταση διάρκειας 6 ωρών στο Studio Morra της Νάπολης. Η ίδια, σε αυτό το έργο, είχε παθητικό ρόλο ενώ το κοινό κλήθηκε να κάνει πάνω της ό,τι θέλει, χρησιμοποιώντας 72 αντικείμενα τα οποία η ίδια είχε τοποθετήσει σε ένα τραπέζι δίπλα της μαζί με τις οδηγίες. Κάθε αντικείμενο μπορούσε να της προξενήσει διαφορετικές αισθήσεις ανάλογα με την διάθεση του κοινού. Μεταξύ άλλων, κάποια αντικείμενα ήταν ψωμί, μέλι, κρασί, μαστίγιο, καρφιά, τριαντάφυλλο, νυστέρι αλλά και ένα όπλο μαζί με μια σφαίρα.
Στην αρχή το κοινό πλησίαζε με σεβασμό και ευγένεια την καλλιτέχνιδα προσφέροντας ένα τριαντάφυλλο και κουνώντας την απαλά. Όσο περνούσαν οι ώρες και η απάθεια της συνεχιζόταν, το κοινό έγινε πιο επιθετικό. Ο κόσμος έσκισε τα ρούχα της, κάποιος της χάραξε τον λαιμό και ρουφούσε το αίμα της, ενώ ένας άλλος γέμισε το όπλο με την σφαίρα και το στερέωσε στο χέρι της, ώστε να στοχεύει το κεφάλι της.
Όλοι έτρεχαν μακριά για να ξεφύγουν.
Έγιναν πάνω στο σώμα της σεξουαλικές πράξεις βασισμένες στο γεγονός ότι δεν αντιδρούσε. Η ίδια αργότερα δήλωσε: Αυτό που έμαθα από αυτό, είναι ότι αν αφήσεις το κοινό, μπορούν να σε σκοτώσουν. Ένιωσα πραγματικά ότι παραβιαζόμουν. Μου έκοψαν τα ρούχα, κόλλησαν αγκάθια τριαντάφυλλου στο στομάχι μου, ένα άτομο είχε το όπλο στραμμένο στο κεφάλι μου και κάποιος άλλος του το πήρε. Δημιουργήθηκε μια επιθετική ατμόσφαιρα.
Μετά από 6 ώρες ακριβώς, όπως είχε προγραμματιστεί, σηκώθηκα και άρχισα να περπατώ ανάμεσα στο κοινό. Όλοι έτρεχαν μακριά για να ξεφύγουν από μια πραγματική αντιμετώπιση.”
Η Αμπράμοβιτς κατάφερε να αποτυπώσει τον αμέτοχο ρόλο της κοινωνίας απέναντι σε κατακριτέες πράξεις. Και καθώς μέχρι και σήμερα λίγα πράγματα έχουν καταφέρει να αλλάξουν, ένα τέτοιο έργο παραμένει πάντα επίκαιρο και άξιο προβολής για να μας υπενθυμίζει, ότι τίποτα δεν μπορεί να κατακτηθεί με τον εύκολο τρόπο.
