Θυμάμαι ήμουν κάπου 6 χρονών όταν στέλναμε τον Ρουβά να μας εκπροσωπήσει στον διαγωνισμό, στην Κωνσταντινούπολη τότε, και το σπίτι μας έπαιζε στην δια πασών το shake it στο στερεοφωνικό, με την σιγουριά όλων πως θα ήμαστε εμείς οι νικητές.
3η θέση τελικά ο Σάκης, αλλά δεν βαριέσαι, το «μοιραίο» έγινε έναν χρόνο μετά χάρη στην Έλενα Παπαρίζου.
Από εκείνη την περίοδο και κάθε χρόνο έκτοτε, αυτός ο μουσικός διαγωνισμός είχε σημαντική θέση στην καρδιά μου, περιμένοντας πως και πως αυτή την εβδομάδα του Μαΐου, αρχικά για να δω την θέση που θα πάρουμε και εν συνεχεία για να απολαύσω το show, τα τραγούδια, τα ethnic στοιχεία της κάθε χώρας και αυτή την υπέροχη αίσθηση διαφορετικότητας που προκύπτει από την ανάμειξη τόσον πολλών και διαφορετικών χωρών στην ίδια διοργάνωση.
Η Eurovision έχει σίγουρα φανατικό κοινό, ακόμη και στην χώρα μας και πως να μην έχει άλλωστε, μιας που μιλάμε για έναν θεσμό 65 ετών που έχει αγαπηθεί ανά τα χρόνια και μας έχει χαρίσει αξέχαστες στιγμές.
ΑΛΛΑ… τα τελευταία χρόνια κάτι έχει αλλάξει.
Πλέον ο μέσος Έλληνας δεν ασχολείται… δεν θέλει να παίρνουμε θέση σε αυτό το «πανηγύρι» και εννοείται πως εκνευρίζεται στο άκουσμα και μόνο οποιασδήποτε δημοσίευσης για τον θεσμό.
Γιατί όμως?
Ξέρω ότι μίζεροι άνθρωποι υπήρχαν πάντα και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αλλά γιατί η Eurovision έχει πέσει τόσο πολύ στην εκτίμηση μας σαν χώρα?
Κατά την γνώμη μου αυτό συμβαίνει για τρεις βασικούς λόγους… έχουμε και λέμε:
Απαγορεύεται να περνάς καλά με κάτι δευτερεύον :
Ξέρω πως το «εδώ ο κόσμος καίγεται και εσείς…» είναι εξαιρετικά ηλίθιο επιχείρημα αλλά το ακούω τόσο συχνά σε ειδήσεις και δημοσιεύματα που αφορούν τον διαγωνισμό, που νιώθω πως αξίζει έστω μια αναφορά σε αυτό. «Εδώ ο κόσμος καίγεται και εσείς ασχολείστε με την Eurovision?»… ναι ρε φίλε, ναι, αυτό κάνουμε… τι θέλεις δηλαδή, να απαγορευτεί να περνάμε καλά σε ένδειξη σεβασμού στο χάος που επικρατεί; Κάποιοι άνθρωποι περνάνε καλά… χαλάρωσε και εσύ λίγο γιατί μπορώ να έρθω και εγώ με το ίδιο επιχείρημα να σε ρωτήσω γιατί πας στο γήπεδο (προ covid εποχές) και βλέπεις μπάλα… πάμε παρακάτω.
Περασμένα μεγαλεία…
Οι φορές που πιάσαμε ή αγγίξαμε την κορυφή είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τα χρυσά χρόνια της Ελλάδας… εκεί κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 2000 η χώρα μας ήταν το επίκεντρο της γης.
Ολυμπιάδα, Euro, Eurobasket και φυσικά Eurovision… την ίδια στιγμή που ο μέσος Έλληνας ξόδευε περισσότερα από όσα μπορούσε να καταναλώσει.
Η οικονομική και κοινωνική κρίση που έπληξε την χώρα, αντανακλά και την παρουσία της στον διαγωνισμό της Eurovision.
Από θαμώνας της πρώτης δεκάδας η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ακροβατεί μεταξύ των τελευταίων θέσεων και τον αποκλεισμό από την ημιτελική φάση.
Είναι καθαρά οικονομικό θέμα; Ίσως και όχι… αλλά ακόμη και η προεπιλογή του τραγουδιού που θα μας εκπροσωπήσει γίνεται πλέον από την ΕΡΤ (aka από την κυβέρνηση), με τον κόσμο να δέχεται θέλοντας και μη τον κάθε καλλιτέχνη χωρίς να έχει άποψη και στην τελική η εικόνα που αφήνει η χώρα μας στον θεσμό δεν θυμίζει ούτε στο ελάχιστο παλαιότερες συμμετοχές.
Δεδομένης αυτής της συνθήκης, ο μέσος Έλληνας ίσως έχει ταυτίσει τον θεσμό με μια νοσταλγία που τον γυρνά στα παλιά και καλά… και δεν αντέχει άλλο να βλέπει την χώρα μας να μην τα καταφέρνει ούτε στο να τερματίσει σε μια αξιοπρεπή θέση.
Για αυτό «ποιος ασχολείται ακόμη με την Eurovision ρε παιδία;»… αυτός που του αρέσει το show ανεξάρτητα με την θέση που θα πάρει η χώρα του θα πω εγώ.
Η διαφορετικότητα που ενοχλεί:
Το ότι ο μέσος Έλληνας εκπέμπει σε συχνότητες περασμένου αιώνα δεν είναι μυστικό. Δεδομένου αυτού, η διαφορετικότητα ενοχλεί, ειδικά σε έναν θεσμού που συνεχίζει να «στέλνει στον δίαολο» τον πουριτανισμό.
Από την Dana International και την Conchita μέχρι την περυσινή εμφάνιση των Hatari (Ισλανδία) και τα τέρατα της Φινλανδίας το 2006, στο stage αυτού του διαγωνισμού θα δεις τα πάντα. Περί ορέξεως…
Εν κατακλείδι
Αν είσαι μίζερος, αν σε ενδιαφέρει μόνο η θέση που θα κατακτήσει η χώρα σου ή αν σε «triggάρει» το διαφορετικό… στις 18 του επερχόμενου Μάιου, άλλαξε κανάλι.
