Μπορεί ο αφιερωμένος στο pride Ιούνιος να πέρασε και να μην άφησε την αίσθηση που έχουμε συνηθίσει από τα προηγούμενα χρόνια, λόγω της πανδημίας, όμως ο αγώνας προς την ισότητα και τον πλήρη σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν τελειώνει μαζί με τον Ιούνιο. Ενώ έχουν περάσει σχεδόν 19 χρόνια, από τότε που η Ολλανδία έγινε η πρώτη χώρα που νομιμοποίησε το γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων, η χώρα μας φαίνεται να κινείται με πολύ αργούς ρυθμούς προς αυτήν την κατεύθυνση -αν κινείται καθόλου προς τα εκεί.

Οι γάμοι μεταξύ ομοφυλόφιλων ζευγαριών ήταν, ανέκαθεν, ένα κύριο ζήτημα, όσον αφορά γενικότερα τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων και συχνά θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα του κινήματος. Έως και το 2020, οι γάμοι μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών καθίστανται νόμιμοι σε 29 χώρες στον κόσμο, ενώ σε πολλές ακόμα συνεχίζεται η προσπάθεια για την νομιμοποίησή τους, εκ των οποίων, μία είναι και η Ελλάδα.

Αναφορές σε τελετές και γάμους, ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου καταγράφονται από τα αρχαία ακόμη χρόνια, στην εποχή της Αρχαίας Ελλάδας και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Βέβαια, με την πάροδο των αιώνων, οι ομοφυλόφιλοι δέχονταν συνεχή καταπίεση από την κοινωνία. Με το μοντέρνο κίνημα για την ίση αντιμετώπιση των ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων την δεκαετία του 1960, το ζήτημα νομιμοποίησης των ομόφυλων γάμων παραμένει στο επίκεντρο και είναι θέμα συζήτησης σε πολλές χώρες.

Η πρώτη χώρα που, επισήμως, νομιμοποίησε τους ομόφυλους γάμους ήταν η Ολλανδία, το 2001, ενώ ακολουθήθηκε από το Βέλγιο, το 2003. Η χώρα που νομιμοποίησε, προσφάτως, τους γάμους είναι η Κόστα Ρίκα, το 2020. Άλλες χώρες, προς το παρόν, έχουν απαγορεύσει συνταγματικά τους ομόφυλους γάμους (όπως η Σερβία, η Βουλγαρία και η Ουκρανία), ενώ άλλες έχουν επιλέξει εναλλακτικές, όπως είναι το σύμφωνο συμβίωσης. Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν νομιμοποιήσει την υπογραφή συμφώνου συμβίωσης, μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών, από το 2015, αλλά οι γάμοι παραμένουν εκτός νομοθεσίας έως και σήμερα.

Ενώ ο κόσμος συνδέεται διαδικτυακά ολοένα και περισσότερο, το κίνημα για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα έχει πάρει, πλέον, παγκόσμια διάσταση και οι ομόφυλοι γάμοι έχουν γίνει σημαντικό θέμα συζήτησης, τόσο μεταξύ κυβερνήσεων για την νομοθέτησή τους, όσο και ανάμεσα στην κοινωνία και ο κόσμος σταδιακά ανοίγεται ολοένα και περισσότερο με την πάροδο του χρόνου.

Τι προβλέπει ο νόμος για τα ομόφυλα ζευγάρια;

Στην Ελλάδα, τα ομόφυλα ζευγάρια μπορούμε να συνάπτουμε σύμφωνο συμβίωσης, δεν έχουμε, ωστόσο, δικαίωμα στην τέλεση πολιτικού (ή θρησκευτικού) γάμου. Μπορούμε να γίνουμε ανάδοχοι γονείς, αλλά δεν έχουμε ίσα δικαιώματα στην ανατροφή των δικών μας -βιολογικών ή τεκνοθετημένων- παιδιών.

Καμία κίνηση από την κυβέρνηση

Σύμφωνα με πηγές του Υπουργείου Δικαιοσύνης, όπως αναφέρεται στο ρεπορτάζ 31/12/20 (πηγές antivirus, wikipedia, ant1.), το ζήτημα δεν έχει τεθεί ακόμη στην κυβέρνηση, παρόλο που η πενταετής Στρατηγική έχει δημοσιοποιηθεί ήδη από τις 12 Νοεμβρίου του 2020.

Να σημειώσουμε ότι, στο ρεπορτάζ παρουσιάζεται επιπλέον, η προβληματική άποψη καθηγήτριας Πανεπιστημίου, η οποία κάνει λόγο για την “απροετοίμαστη κοινωνία” και εκφράζει ανησυχία, για την “προστασία των παιδιών”. Τέλος, αναφέρεται και η αντίθετη στάση της Ιεράς Συνόδου, σε ένα κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα.

Η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ζητάει τα δικαιώματά της. Δεν υφίσταται να αποκαλούν την κοινότητα, μια απροετοίμαστη κοινωνία για την υιοθεσία παιδιών, ενώ οι ενδείξεις μας έχουν δείξει το αντίθετο. Όλοι έχουν δικαίωμα στην υιοθεσία και θα πρέπει να γίνει προνόμιο στα ομόφυλα ζευγάρια το γεγονός αυτό.