Αυτό το κείμενο είναι του Δημήτρη (Μήτσου) Ζαρκάδα. Ο Δημήτρης όμως δεν είναι πια μαζί μας. Έφυγε ένα βράδυ αυτού του Ιουλίου. Μας άφησε κληρονομιά τα κείμενα του και το πάθος του να αλλάξει αυτή η κοινωνία προς το καλύτερο…

Το κείμενο γράφτηκε στις 22 Ιουνίου.

Δεν πίστευα ποτέ πως θα με σκοτώσει. Συνέχεια έλεγε πόσο μ’ αγαπάει.

Τα βράδυα, όταν γυρνούσαμε κι δύο από τη δουλειά – αυτός είναι συμβολαιογράφος κι εγώ ήμουν υπεύθυνη παραλαβών σε γνωστή αλυσίδα σούπερ μάρκετ-, βάζαμε τα παιδιά για ύπνο και παίζαμε εκείνο το αρχαίο παιχνίδι που μάθαμε στην Κίνα, το μήνα του μέλιτος.

Παίρναμε ένα ξυλάκι από μπαμπού και, χτυπώντας το σε μία τεντωμένη κλωστή, βγάζαμε ήχο. Έ, ο κερδισμένος ήταν εκείνος που έβγαζε το δυνατότερο, τον οξύτερο ήχο.

Σχεδόν πάντα κερδισμένη ήμουν εγώ.

Τι ειρωνία! Οι ήχοι που έβγαζε τελικά το μπαμπού ήταν τα καλυμμένα σε μουσική δάκρυά μου. Πάνω σε σεντόνια προικος όταν εκείνος έλειπε. Αλλά δεν πίστευα ποτέ πως θα με σκοτώσει. Έστω αν οι μόνες ώρες που βρισκόμασταν μαζί ήταν εκείνες του μακάβριου νυχτερινού παιχνιδιού.

Όταν ήρθε με το μαχαίρι, πρόλαβα να φωνάξω μόνο ένα “μη”. Όχι, δεν εννοούσα “μη με σκοτώνεις .Τα όνειρα μου υπερασπιζόμουν, άοπλη και μόνη. Το δικαίωμα μου να είμαι ελεύθερη.

Οι νομικοί κύκλοι, μαθαίνω, εγείρουν προβληματισμούς σχετικά με τη χρήση του όρου γυναικοκτονία. Εδώ που είμαι, στην τέλεια ανυπαρξία, δεν σκοτίζομαι. Λέω μόνο τούτο: Ο Αλκιβιάδης, εμένα σκότωσε. Τη γυναίκα του. Τη σύζυγό του, τη σύντροφό του για δεκαέξι ολόκληρη χρονιά.

Γιατί απλά δεν έγινα ποτέ “η κυρία του κυρίου”, τα θεωρούσα γελοία όλα αυτά. Σε λίγο, ζωντανή σύνδεση από τον τόπο του μακελειού. Φρικτές εικόνες!

Προσοχή, βρυκόλακες!

____________________________________________________________________

Όσο ακόμα περνάνε από αυτόν τον μίζερο κόσμο άτομα σαν τον Δημήτρη υπάρχει ελπίδα.

Δεν θα πω πολλά μόνο ότι σου χρωστάμε την αλλαγή…

Να είσαι περήφανος για σένα…

« Όσα είπαμε παλιά ισχύουν »

Εις το Επανιδείν. Μας λείπεις!

Θα είσαι πάντα παρόν!