Ανώνυμη μαρτυριά

Πριν από κάποια χρόνια λοιπόν, βγήκα με τη φίλη μου σε ένα μπαρ και γνώρισα έναν τύπο, φίλο του αφεντικού.

Γίναμε ένα παρεάκι εκείνο το βράδυ, ήπια(με) πάρα πολύ και εν τέλει καταλήξαμε να έχει κλείσει το μαγαζί και εμείς μέσα, να πίνουμε λίγο παραπάνω και να περνάμε ωραία.

Με εκείνον τον τύπο, λοιπόν, φιλήθηκα εκείνο το βράδυ και στο τέλος της βραδιάς μου πρότεινε να πάω σπίτι του, που ήταν δυο στενά πιο πάνω.

Ήταν η πρώτη φορά που έκανα κάτι τέτοιο και δεν το λέω προφανώς από ηθική άποψη – και θα ήταν απόλυτα οκ αν το έκανα και κάθε βράδυ-, ωστόσο επειδή ακριβώς δεν το είχα κάνει, το είδα σαν κάτι ενδιαφέρον να το τολμούσα.

Πήγα σπίτι του και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δε μου αρέσει αυτός, δεν ένιωθα άνετα στο σπίτι του, φοβόμουν και ένιωθα κάπως ανίκανη να φύγω γιατί είχα πιει πάρα πολύ.

Με φίλησε και εγώ δεν ήθελα, οπότε του είπα ότι πάω να κοιμηθώ και ότι δε θέλω να γίνει κάτι παραπάνω, γιατί είμαι πολύ μεθυσμένη.

Όταν κοιμηθήκαμε ένιωσα από πίσω μου ότι ήταν σε στύση και η αλήθεια είναι ότι πραγματικά δεν έχω ανάμνηση ακριβώς του τι έγινε … ωστόσο τον θυμάμαι να διεισδύει και εγώ να μισό κοιμάμαι.

Θυμάμαι απλά ότι την επόμενη μέρα σηκώθηκα να φύγω

Έκτοτε αποφάσισα να μη μιλήσω σε κανέναν γι’ αυτό και να μην το αναφέρω ποτέ ξανά, ώστε να είναι σαν να μη συνέβη.

Αλλά, το χειρότερο είναι, ότι δεν το έκανα αυτό από επιλογή για να μη δώσω συνέχεια στο όλο θέμα, αλλά αντιθέτως επειδή ένιωσα τόση ντροπή που πήγα και κοιμήθηκα σε κάποιον άγνωστο, που δεν μπορούσα να καταλάβω καν την αλήθεια σε όλο αυτό και τα δικά μου όρια.

Σήμερα που μοιράστηκα την ιστορία μου, ένιωσα πολύ καλά που δε βρίσκομαι σε εκείνο το σημείο να κρίνω εμένα, αλλά βλέπω το πόσο έχω εξελιχθεί από τότε.

Ωστόσο, αν για κάτι μπορώ να μιλήσω είναι για την υποπληροφόρηση που έχουμε γενικά, ο καθένας σε διαφορετικό βαθμό, περί των προσωπικών μας Ορίων, και πώς είναι απόλυτα οκ να τα θέτουμε και πως είναι απόλυτα ΜΗ ΟΚ, να τα ξεπερνάει κάποιος.