κειμενο του δημου Βοσινακη

48 χρόνια μετά την εξέγερση του πολυτεχνείου το 1973, οι νέες και οι νέοι της ελληνικής επικράτειας έχουν κάθε λόγο να θέλουν να γκρεμίσουν την κοινωνική, ηθική, πνευματική, οικονομική και πολιτική σαπίλα που αποπνέει σήμερα η χώρα. Βέβαια, οι συνθήκες είναι διαφορετικές θα πει ο κόσμος και θα έχει δίκιο.

Μετά το 1974, υπάρχει ένα καλογυαλισμένο πέπλο αστικής δημοκρατίας, υπάρχει ελευθερία λόγου, υπάρχει (στα χαρτιά) ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και το πολιτικό προσωπικό που σχηματίζει την εκάστοτε κυβέρνηση, έρχεται στην εξουσία με τις ψήφους του λαού  και όχι με τα τανκς. 

Δηλαδή έχουμε αποφύγει οριστικά τον κίνδυνο του ολοκληρωτισμού η κάποια σύγχρονης μορφής δικτατορίας;

Φυσικά και όχι ! 

Εδώ και μια δεκαετία η εξουσία έχει εθιστεί στα προεδρικά διατάγματα, της απαγόρευσης κυκλοφορίας, της πάσης φύσεως ιδιώνυμα και τα κωμικοτραγικά μέτρα τύπου SMS για να βγεις από το σπίτι. Η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη δαγκώνει αποκλειστικά τους φτωχούς και τους ξυπόλητους. Έχει γίνει μόδα η ουδετερότητα και το απολιτίκ ενώ η χώρα παρακμάζει και βλέπει κάθε μέρα τα παιδιά της να φεύγουν στο εξωτερικό. Η Ελλάδα χάνει καθημερινά τα νιάτα της, εξαθλιώνεται  και φτωχοποιείται. 

Ποιο είναι το μέλλον της;

Αυτό που την αναγκάζει να παράγει τυφλά οικονομικά πλεονάσματα  μέχρι το 2060. Την ίδια ώρα, η ελληνική κυβέρνηση προσλαμβάνει συνεχώς μπάτσους και αναβαθμίζει το στόλο της αστυνομίας, ελέγχει πλήρως τα ΜΜΕ, πνιγεί τις αντίθετες απόψεις και σπέρνει φόβο και διχασμό με κάθε ευκαιρία.

Κάθε τέτοια μέρα, το μυαλό ταξιδεύει νοερά σε αυτούς που αντιμετώπισαν το φόβο τους και επέλεξαν συνειδητά την αντίσταση. Σε αυτούς που έκαναν τις πρώτες καταλήψεις, σε αυτούς που δεν εξαργύρωσαν ούτε γραμμάριο από την επαναστατική δράση τους, σε αυτούς που πάλεψαν με το τέρας και το νίκησαν, σε αυτούς που ποτέ δε σταμάτησα να παλεύουν για το καλύτερο αύριο. 

Σε αυτούς που απέδωσαν πραγματική δικαιοσύνη στους βασανιστές της χούντας

Το μυαλό πάει και σε εκείνους που έπεσαν νεκροί μέχρι το Νοέμβριο του 1973. Αυτούς που ο ανεκδιήγητος συρφετός των χουντολάγνων θέλει να εξαφανίσει, λες και σημασία αν οι νεκροί από τις σφαίρες της αστυνομίας και τους ελεύθερους σκοπευτές τις χούντας είναι μέσα στο κτίριο του Πολυτεχνείου ή αν είμαι στη διασταύρωση της Πατησίων με τη Στουρνάρη.

Θυμόμαστε τον Σπύρο Κοντομάρη και τον δεκαεπτάχρονο Διομήδη Κομνηνό  που έφαγε σφαίρα στην καρδιά από την φρουρά του υπουργείου Δημόσιας τάξεως. Θυμόμαστε τον Σωκράτη Μιχαήλ και την εικοσιδυάχρονη Νορβηγίδα φοιτήτρια Toril Margrethe England που έφαγε σφαίρες από τους μπάτσους της χούντας και μεταφέρθηκε νεκροί στο σταθμό πρώτων βοηθειών στην τρίτης Σεπτεμβρίου. Θυμόμαστε τον εικοσιεξάχρονο Βασίλη Φάμελλο που πυροβολήθηκε στο κεφάλι και στον εικοσιδυάχρονο Γιώργο Σαμούρη που έπεσε από τα πυρά της αστυνομίας. Θυμόμαστε τον εικοσιπεντάχρονο οικοδόμο Δημήτρη Κυριακόπουλο που έφαγες δακρυγόνα και ξύλο μέχρι θανάτου και τον Σπύρο Μαρίνο. Θυμόμαστε τον Νίκο Μαρκουλλή, την Βασιλική Μπεκιάρη, τον Γιώργο Γιεριτσίδη, τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, τον Αλέξανδρο Σπαρτίδη και τον Μάρκο Καραμάνη. Θυμόμασταν τον 27 χρόνο Γιάννη Χαλκίδη από τους Αμπελόκηπους της Θεσσαλονίκης, τον πρώτο νεκρό του αντιδικτατορικού  αγώνα. Ο Γιάννης Χαλκίδης 5 Σεπτεμβρίου 1976 πυροβολήθηκε από τον ασφαλίτη Αντώνη Λεπενιώτη και άφησε την τελευταία του πνοή σε ένα πεζοδρόμιο στην οδό Κωσταντινουπόλεως.

Δεν θυμόμαστε τους ευκαιριακούς που έχτισαν καριέρες, τις στρατιές των καιροσκόπων που βρήκαν ευκαιρία περηφανευτούν για κάτι στη ζωή τους, αυτούς που εφτά χρόνια “διάβαζαν” , “δούλευαν” και έκαναν ότι δεν πήραν χαμπάρι τα βασανιστήρια και της διώξεις. Δεν θυμόμαστε ένα χλιαρό, άχρωμο και ακίνδυνο μνημόσυνο που είχε αφομοιωθεί πλήρως από τους από πάνω και το πλασάρουν όπως θέλουν.

Θυμόμαστε ότι ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στην λήθη.