ανώνυμη μαρτυριά
Ήμασταν μαζί λίγους μήνες και για δικούς μου λόγους ήθελα να διακόψω αυτήν την σχέση. Συνειδητοποίησα ότι δεν έχω τόσο έντονα συναισθήματα για αυτόν, όσο είχε αυτός…
Όταν του είπα ότι θέλω να χωρίσουμε, έδειξε να καταλαβαίνει. Τις επόμενες μέρες, όμως, επέμενε σαν τρελός. Τον λυπόμουν και του σήκωνα τα τηλέφωνα και απαντούσα σε κάποια μηνύματα, μέχρι που άρχισε να με πιέζει υπερβολικά.
Ήταν ένα άτομο που το εκτιμούσα πολύ και τον είχα σε μια υπόληψη.
Πίστευα ότι είναι από τα καλύτερα παιδιά που έχω γνωρίσει και ήμουν περήφανη για αυτήν μου την επιλογή, παρόλο που δεν ήθελα να συνεχίσει η σχέση μας. (Κάπου εδώ, θέλω να τονίσω ότι είναι ένα παιδί πολύ της εκκλησίας).
Ένα βράδυ Δευτέρας το θυμάμαι καλά, με πήρε τηλέφωνο πάνω από 20 φορές περίπου, και δεν απάντησα σε καμία.
Ξαφνικά, έτσι όπως καθόμουν μόνη μου στο σπίτι, μετά από μια πολύ κουραστική μέρα στην σχολή, ακούω κάποιος να βαράει με δύναμη την μπαλκονόπορτα.
Ήταν αυτός μεθυσμένος και μαστουρωμένος.
Είχε ανεβεί στο μπαλκόνι μου, γιατί ήξερε ότι δεν θα του ανοίξω, αν χτυπήσει θυροτηλέφωνο.
Για κακή μου τύχη, δεν μένω πολύ ψηλά και είχε πατήσει πάνω σε ένα αυτοκίνητο και κατάφερε να σκαρφαλώσει. Άρχισε να βαράει τόσο δυνατά και να φωνάζει, που άνοιξα για να μην ανησυχήσω την γειτονιά.
Μπήκε μέσα και όρμηξε πάνω μου. Προσπαθούσε να με φιλήσει και εγώ τον έσπρωχνα. Αυτός γινόταν ακόμα πιο επιθετικός.
Σε κάποια στιγμή, κατέβασε το παντελόνι του και έβγαλε το μόριο του. Κρατούσε και έσπρωχνε προς τα κάτω το κεφάλι μου για να του κάνω στοματικό.
Άρχισα να τον κλωτσάω και να τον σπρώχνω με μανία.
Κάποια στιγμή του ξέφυγα και πήγα μέσα στο μπάνιο. Είχα πρώτη μέρα περιόδου και ήθελα να αλλάξω σερβιέτα. Αυτός άνοιξε την πόρτα όσο και αν την κρατούσα και άρχισε να με τραβάει.
Φώναζα “άσε με έχω περίοδο” μήπως με αφήσει. Αλλά μάταια!
Σε κάποια στιγμή, τρελάθηκα τόσο πολύ, γιατί συνειδητοποίησα τι πάει να γίνει…
Άρχισα να τον χτυπάω και να τον σπρώχνω μέχρι την εξώπορτα, ώσπου τα κατάφερα.
Αυτός προσπάθησε να σπάσει την πόρτα για να ξανά μπει μέσα… Φώναξα πως, αν δεν φύγει θα καλέσω την αστυνομία και έκανα ψέμματα πως παίρνω τηλέφωνο.
Κάτι που δεν έκανα, γιατί, προφανώς, όλοι το ξέρουμε ότι δεν θα έδιναν και πολλή σημασία. Επίσης, νιώθω ανασφάλεια με τους αστυνομικούς γιατί πάντα σε κοιτάνε με ένα βλέμμα, λες και σε γδύνουν με τα μάτια τους και λένε απρεπή σχόλια και εκείνη την στιγμή ήμουν ήδη αρκετά ευάλωτη για να μπορέσω να αντιμετωπίσω και κάτι τέτοιο.
Έφυγε γιατί τρόμαξε. Πήρα κατευθείαν την κολλητή μου και άρχισε να κλαίει, επειδή δεν ήταν εκεί μαζί μου. Τον πήρε τηλέφωνο και τον έβρισε και τον απείλησε να μην με ξανά ενοχλήσει.
Φέτος το καλοκαίρι, μετά από 3 χρόνια, μου έστειλε μήνυμα να δει τι κάνω, σαν να μην έχει συμβεί ποτέ…
Το μήνυμα που θέλω να περάσω
Το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι ότι, όχι δεν φορούσα “προκλητικά” ρούχα, ούτε ήμουν μεθυσμένη για να χάσω τον ελέγχο, δεν περπατούσα σε ένα σκοτεινό στενό μόνη. Ήμουν σπίτι μου, με τις πιτζάμες μου και έβλεπα τηλεόραση. Και ΟΧΙ δεν ήταν ένα τέρας, ήταν ένας άνθρωπος που είχα επιλέξει στην ζωή μου.
Μας έχουν κουράσει με τα “προκάλεσε την τύχη της” και το να παρουσιάζουν τα θύματα σαν εξωπραγματικά τέρατα! Το θύμα δεν φταίει ποτέ! Μην ντρέπεσαι μίλα δεν είσαι μόνη, ούτε η μόνη!
